فیلم درباره فاصله احساسی بین دو خواهر است.خواهر کوچکتر به اندازه کافی جذاب است که در شهری عجیب یک معشوق بدست بیاورد.اما خواهر بزرگتر تلاش می کند فقط یک ارتباط انسانی برقرار کند و...
فیلم درباره فاصله احساسی بین دو خواهر است.خواهر کوچکتر به اندازه کافی جذاب است که در شهری عجیب یک معشوق بدست بیاورد.اما خواهر بزرگتر تلاش می کند فقط یک ارتباط انسانی برقرار کند و...
در واقع آخرین فیلم از تریلوژی برگمان، قدرت این را دارد که دو فیلم قبلی را در درون خود به تصویر بکشد و همچنین نتیجه ای از آن ها بگیرد اما بدون شک نام سکوت بهترین نام برای این فیلم است چرا که سه فیلم قبلی را هم درون خود خلاصه می کند که همان سکوت خ.د.ا است.
فیلم سه شخصیت اصلی دارد که به نظر من شخصیت مرکزی و کسی که نتیجه ی این سه فیلم است قطعاً یوهان نوجوان است که قبلاً در پرسونا هم او را دیده بودیم. اما دو شخصیت دیگر استر و آنا هستند که خواهرند اما نوع نگاه به زندگیشان متفاوت است که همین دوراهی، وحشت درونی یوهان را بر می انگیزاند. چرا که هر دو شخصت با وجود تفاوت های بسیاری که دارند اما شکست خورده اند. هر چند که در مقابل یکدیگر خودشان را محکم نشان می دهد اما ما می دانیم که هر دو در خلوتشان از درون فروپاشیده و ناامیدند و دارای ضعف های عاطفی و روانی بسیاری هستند.
شخصیت استر که عموماً با پس زمینه ی تیک تیک ساعت او را می بینیم از سنخ شخصیت های نشانگر بی وقفه ی مرگ در اثار برگمانند که در نهایت مرگش را هم می بینیم مثل شخصیت اگنس در فیلم فریاد ها و نجواها که او هم یاداور مرگ بود و انحلال درونی، آن هم به شکلی تدریجی و دردناک. اما هر دو شخصیت حتی بعد از مرگ هم به دیگران آرامش می دهند .
شخصیت استر اساساً مشکل ارتباط با دیگران را دارد و به شدت از نظر عاطفی شکست خورده است و این که سعی می کند زبان های متفاوت هم یاد بگیرد از این ناشی شده است. و در نهایت در بالین مرگش جزء خدمتکاری ناشناس، کس دیگری نیست. در واقع این مشکل ارتباط برقرار کردن و فهمیدن همدیگر شاید اساسیترین درد اوست.
اما خواهرش یعنی آنا با این که او هم دچار همین درد هست اما سعی می کند از راهی دیگر آن را برطرف کند که البته ما زوال او را هم شاهدیم که به جایی نمی رسد اما به هر حال جهتی متفاوت از خواهرش را پی می گیرد و سعی اش بر آن است که از خواهرش دوری کند و حتی او را تحقیر کند.
ولی مسئله ی فیلم بدون تردید یوهان است که از یکطرف زندگی مادرش زیاد برایش خوشایند نیست و از طرف دیگر درک استر برایش مشکل است اما به نظر من همه ی فیلم بر سر این است که او بالاخره کدام یک را انتخاب می کند که به نظر می رسد از نیمه ی دوم فیلم او بیشتر به استر نزدیک می شود و از مادرش دوری می کند که این بیش از هر چیزی در آن نامه ی پایان فیلم نمود پیدا می کند که آنا از فهم آن ناتوان است ولی انگار یوهان در پی فهم آن خواهد رفت و همچنین به نظر می رسد که استر سعی کرده است میراث عدم فهمیدن یکدیگر و سخت بودن ایجاد ارتباط انسانی و عاطفی را برای یوهان به ارمغان گذارد.
اما وحشت از بیرون نیز درون یوهان هست و به طور کلی در این فیلم بیرون از آپارتمان عامل ترسناکیست و انگار هرکسی که بیرون را می بیند یا بخش درونی منحط خود را می بیند و یا جز هراس چیز دیگری نمی یابد که این هراس برای یوهان همان تانکهاییست که می بیند. انگار یوهان نوجوان ما چه در درون و چه در بیرون جز هراس چیز دیگری نمی یابد و معلق است.
20
aminmokhtari68
۱۱ سال پیش
واقعا نه در حدی هستم و نه به خود اجازه میدهم که اثاره برگمانو تحلیل کنم اما به جرات میتوانم بگویم که بنده با توجه به اینکه بیش از ۲۰ اثر از این کارگردانو دیدم اما وقتی کسی ازم میبرسه بهترین کارش کدومه نمی توانم جواب بدهم چرا که اثارش همیشه مولفه های خاص خودشو دارند از عدم درک متقابل ادمها و اشفتگی ها و سر گردانی هایش و تلاش برای به ارامش رسیدن تا ترس از مرگ و واکنش به ان و خیلی چیزهای دیگر همه و همه در اثارش وجود دارند و اثارش سیر صعودی دارد انگار اثر به اثر فیلمهایش کاملتر میشوند و از لحاظ کیفی اکثر فیلمهایش دارای نزدیکی کیفی بهم هستند یعنی تفاوت فیلمه عالیش با خوب و یا متوسطش فاحش نیست و هر اثرش به مثابه ی یک معجزه است همه ی این حرفهارو زدم که بگویم سکوت جزو بهترین فیلمهای ارنست اینگمار برگمان می باشد و دیدن ان بر هر سینما دوستی واجب در کنار اثاره شاخص دیگری از نظر بنده:مهر هفتم-برسونا-از میان اینه به تیرگی-فریادها و نجواها-شرم-چهره به چهره-بس از تمرین-از زندگی عروسکها-فانی و الکساندر -فلوت جادویی-سونات باییزی و اثاره دیگر این کارگردان که بنده فعلا به اینها بسنده میکنم
15
1
۸ سال پیش
حس شکست و پوچی زندگی ، حس سفری طولانی همراه یک مریض ، حس تلخی کودکی بدون سرگرمی، حس خیانت ، حس غریب و تنها بودن ، حس دنیایی که توش موفق نبودی ، حس تحقیر ، حس حسادت ، حس این که دیگه هدفتو از زندگی درک نمی کنی ، حس ترس ، حس شرمساری، حسسردرگمی ، ،، و مرگ در تنهایی ،،
و همه ی حس هایی که دوستان در این صفحه بهش اشاره کردند ، ،،، و همه ی حس هایی که این فیلم باعث شد برامون زنده بشه ،،، و همه ی حس هایی که زندگیمو در حال حاضر می سازه و سخت باعث همدردی شد ،،، و من که احساسمو بی حساب فریاد می زنم ،،،
11
sab sab
۱۰ سال پیش
اگر سینمای مدرن رو به مانند یک کوه در نظر بگیرید، این نوک قله آن هستش! فوق شاهکار.
8
mohasanak
۱۰ سال پیش
نحوه شکل گیری ایده فیلم : به گفته ی برگمان: طی ملاقاتی در بیمارستان، همانطور که از پنجره بیمارستان بیرون را نگاه می‌کردم متوجه حضور پیرمردی بسیار چاق و فلج در فضای سبز بیمارستان شدم که روی یک صندلی چرخدار زیر درختی نشسته بود. بعد چهار پرستار مهربان آمدند و درحالی که می‌خندیدند، پیرمرد، صندلی و تمام لوازمش را زیر نور آفتاب، روبه جلو، زیر درختان شکوفه‌دار میوه راندند.
7
ali.mohseni1998
۱۰ سال پیش
این برگمن واقعا افسانست. واقعا فیلماش دیوونه کننده هستن. مخصوصا این ابر شاهکار.
5
bz7thorbital
۱۰ سال پیش
واقعا از خودم خجالت میکشم که میخوام برای فیلمی از استاد برگمان نقدی هر چند کوچک بنویسم. این فیلم واقعا آزارم داد. و این قدرت برگمان رو میرسونه. این فیلم بر خلاف اکثر کار های استاد دیالوگ های کمی داره. با این وجود واقعا فضای تاریک, سرد, و نا امید کننده ای داره. البته برای انتقال حداقل همان مفاهیم کمی که ذهن کم توانم توانایی درکش رو داشت نیازی به دیالوگ نبود. کسانی که علم به سینما دارند و این فیلم رو دیدند یا عاشقش شدند یا ازش نفرت پیدا کردند و هر دو گروه هم دلیل مشابه ای دارند. کم پیش میاد با کسانی که آثار برگمان, تارکوفسکی, بونوئل و امثال این بزرگان رو دوست ندارند کنار بیام. ولی این فیلم مستثنی بود. تاریکی غالب بر فیلم از همون ابتدا محیط رو اشغال میکنه و شاید تا سکانس آخر یک سیر صعودی رو پشت سر میگذاره. پیشنهاد میکنم اگر اهل هنر هستید این فیلم رو ببینید و از این غم نامه لذت ببرید.
5
amirhoushiar
۹ سال پیش
علی رغم تعریف دوستان از این اثر و بااحترام به اساتید اهل هنروشعور ( که در صورت مشاهده کامنت منفی با حمله گاز انبری طرف مقابل را به فردی بیسواد و بیشعور قلمداد می کنن و پیشنهاد دیدن فیلم هایی نظیراخراجی ها و ۵۰ کیلو آلبالو رو میدن ) از فیلم خروجی تاثیرگذاری نگرفتم. نقدهای مرتبط با فیلمم خوندم اما اون چیزی که در نقدها ذکر شده با اون چه که در قاب دوربین به نمایش گذاشته شده انطباق نداره. مفاهیمی که دوستان در بابش سخن میگن باید در دل فیلم دربیاد. شخصیت پردازی درست باعث میشه همذات پنداری کنی با شخصیت ها و داستان فیلم.چیزی که در فیلم Persona هم اتفاق نیفتاده بود.
خطر اسپویل! . .
در یادداشتی از یک منتقد خوندم که : <شخصیت خواهربزرگ یعنی استر دچار یک بیماری ارثی و لاعلاج از پدر است! > از دوستان خواهش میکنم اگه دیالوگ و یا سکانسی که مبین جمله بالا هستش رو درون فیلم دیدن با دادن نشانی ومختصاتش بنده رو هم روشن کنن. در ادامه فرمودن : < استر و آنا در شهری عجیب و غریب توقف چند روزه ای میکنند!! > خوشحال میشم بدونم چه چیزه شهر عجیب و غریب بوده؟؟ دوست داشتن و علاقه استر به خواهرش آنا کجای فیلم دراومده و باورپذیر کرده این حسو؟بطوریکه حتی خواهرکوچکیکش هم این دوست داشتنو باور نکرده.( اگه این فکر و احساس آنا اشتباهه و ما باید درک کنیمش یه جایی از فیلم باید نشون داده میشد )تو دیالوگ هایی که بین شون حاکمه نقل میشه که : استر : من دوست دارم... آنا : تو همیشه از دوست داشتن خیلی حرف میزنی.تو از من متنفری ، همانطور که از خودت متنفری! حتی به استناد دیالوگ های بعدی آنا حرف خواهرشو قبول نداره. اگه اسم کارگردان ناشناخته ای پای فیلم بود آیا بازم دوستان از اون به عنوان ابرشاهکار یاد میکردن؟
7.5
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
بررسی فیلم شگفت انگیز برگمان(سکوت)
یوهان: وحشت از درون و هراس از بیرون
در واقع آخرین فیلم از تریلوژی برگمان، قدرت این را دارد که دو فیلم قبلی را در درون خود به تصویر بکشد و همچنین نتیجه ای از آن ها بگیرد اما بدون شک نام سکوت بهترین نام برای این فیلم است چرا که سه فیلم قبلی را هم درون خود خلاصه می کند که همان سکوت خ.د.ا است.
فیلم سه شخصیت اصلی دارد که به نظر من شخصیت مرکزی و کسی که نتیجه ی این سه فیلم است قطعاً یوهان نوجوان است که قبلاً در پرسونا هم او را دیده بودیم. اما دو شخصیت دیگر استر و آنا هستند که خواهرند اما نوع نگاه به زندگیشان متفاوت است که همین دوراهی، وحشت درونی یوهان را بر می انگیزاند. چرا که هر دو شخصت با وجود تفاوت های بسیاری که دارند اما شکست خورده اند. هر چند که در مقابل یکدیگر خودشان را محکم نشان می دهد اما ما می دانیم که هر دو در خلوتشان از درون فروپاشیده و ناامیدند و دارای ضعف های عاطفی و روانی بسیاری هستند.
شخصیت استر که عموماً با پس زمینه ی تیک تیک ساعت او را می بینیم از سنخ شخصیت های نشانگر بی وقفه ی مرگ در اثار برگمانند که در نهایت مرگش را هم می بینیم مثل شخصیت اگنس در فیلم فریاد ها و نجواها که او هم یاداور مرگ بود و انحلال درونی، آن هم به شکلی تدریجی و دردناک. اما هر دو شخصیت حتی بعد از مرگ هم به دیگران آرامش می دهند .
شخصیت استر اساساً مشکل ارتباط با دیگران را دارد و به شدت از نظر عاطفی شکست خورده است و این که سعی می کند زبان های متفاوت هم یاد بگیرد از این ناشی شده است. و در نهایت در بالین مرگش جزء خدمتکاری ناشناس، کس دیگری نیست. در واقع این مشکل ارتباط برقرار کردن و فهمیدن همدیگر شاید اساسیترین درد اوست.
اما خواهرش یعنی آنا با این که او هم دچار همین درد هست اما سعی می کند از راهی دیگر آن را برطرف کند که البته ما زوال او را هم شاهدیم که به جایی نمی رسد اما به هر حال جهتی متفاوت از خواهرش را پی می گیرد و سعی اش بر آن است که از خواهرش دوری کند و حتی او را تحقیر کند.
ولی مسئله ی فیلم بدون تردید یوهان است که از یکطرف زندگی مادرش زیاد برایش خوشایند نیست و از طرف دیگر درک استر برایش مشکل است اما به نظر من همه ی فیلم بر سر این است که او بالاخره کدام یک را انتخاب می کند که به نظر می رسد از نیمه ی دوم فیلم او بیشتر به استر نزدیک می شود و از مادرش دوری می کند که این بیش از هر چیزی در آن نامه ی پایان فیلم نمود پیدا می کند که آنا از فهم آن ناتوان است ولی انگار یوهان در پی فهم آن خواهد رفت و همچنین به نظر می رسد که استر سعی کرده است میراث عدم فهمیدن یکدیگر و سخت بودن ایجاد ارتباط انسانی و عاطفی را برای یوهان به ارمغان گذارد.
اما وحشت از بیرون نیز درون یوهان هست و به طور کلی در این فیلم بیرون از آپارتمان عامل ترسناکیست و انگار هرکسی که بیرون را می بیند یا بخش درونی منحط خود را می بیند و یا جز هراس چیز دیگری نمی یابد که این هراس برای یوهان همان تانکهاییست که می بیند. انگار یوهان نوجوان ما چه در درون و چه در بیرون جز هراس چیز دیگری نمی یابد و معلق است.
واقعا نه در حدی هستم و نه به خود اجازه میدهم که اثاره برگمانو تحلیل کنم اما به جرات میتوانم بگویم که بنده با توجه به اینکه بیش از ۲۰ اثر از این کارگردانو دیدم اما وقتی کسی ازم میبرسه بهترین کارش کدومه نمی توانم جواب بدهم چرا که اثارش همیشه مولفه های خاص خودشو دارند از عدم درک متقابل ادمها و اشفتگی ها و سر گردانی هایش و تلاش برای به ارامش رسیدن تا ترس از مرگ و واکنش به ان و خیلی چیزهای دیگر همه و همه در اثارش وجود دارند و اثارش سیر صعودی دارد انگار اثر به اثر فیلمهایش کاملتر میشوند و از لحاظ کیفی اکثر فیلمهایش دارای نزدیکی کیفی بهم هستند یعنی تفاوت فیلمه عالیش با خوب و یا متوسطش فاحش نیست و هر اثرش به مثابه ی یک معجزه است همه ی این حرفهارو زدم که بگویم سکوت جزو بهترین فیلمهای ارنست اینگمار برگمان می باشد و دیدن ان بر هر سینما دوستی واجب در کنار اثاره شاخص دیگری از نظر بنده:مهر هفتم-برسونا-از میان اینه به تیرگی-فریادها و نجواها-شرم-چهره به چهره-بس از تمرین-از زندگی عروسکها-فانی و الکساندر -فلوت جادویی-سونات باییزی و اثاره دیگر این کارگردان که بنده فعلا به اینها بسنده میکنم
حس شکست و پوچی زندگی ، حس سفری طولانی همراه یک مریض ، حس تلخی کودکی بدون سرگرمی، حس خیانت ، حس غریب و تنها بودن ، حس دنیایی که توش موفق نبودی ، حس تحقیر ، حس حسادت ، حس این که دیگه هدفتو از زندگی درک نمی کنی ، حس ترس ، حس شرمساری، حسسردرگمی ، ،، و مرگ در تنهایی ،،
و همه ی حس هایی که دوستان در این صفحه بهش اشاره کردند ، ،،،
و همه ی حس هایی که این فیلم باعث شد برامون زنده بشه ،،،
و همه ی حس هایی که زندگیمو در حال حاضر می سازه و سخت باعث همدردی شد ،،،
و من که احساسمو بی حساب فریاد می زنم ،،،
اگر سینمای مدرن رو به مانند یک کوه در نظر بگیرید، این نوک قله آن هستش! فوق شاهکار.
نحوه شکل گیری ایده فیلم :
به گفته ی برگمان: طی ملاقاتی در بیمارستان، همانطور که از پنجره بیمارستان بیرون را نگاه می‌کردم متوجه حضور پیرمردی بسیار چاق و فلج در فضای سبز بیمارستان شدم که روی یک صندلی چرخدار زیر درختی نشسته بود. بعد چهار پرستار مهربان آمدند و درحالی که می‌خندیدند، پیرمرد، صندلی و تمام لوازمش را زیر نور آفتاب، روبه جلو، زیر درختان شکوفه‌دار میوه راندند.
این برگمن واقعا افسانست.
واقعا فیلماش دیوونه کننده هستن.
مخصوصا این ابر شاهکار.
واقعا از خودم خجالت میکشم که میخوام برای فیلمی از استاد برگمان نقدی هر چند کوچک بنویسم.
این فیلم واقعا آزارم داد. و این قدرت برگمان رو میرسونه. این فیلم بر خلاف اکثر کار های استاد دیالوگ های کمی داره. با این وجود واقعا فضای تاریک, سرد, و نا امید کننده ای داره. البته برای انتقال حداقل همان مفاهیم کمی که ذهن کم توانم توانایی درکش رو داشت نیازی به دیالوگ نبود. کسانی که علم به سینما دارند و این فیلم رو دیدند یا عاشقش شدند یا ازش نفرت پیدا کردند و هر دو گروه هم دلیل مشابه ای دارند. کم پیش میاد با کسانی که آثار برگمان, تارکوفسکی, بونوئل و امثال این بزرگان رو دوست ندارند کنار بیام. ولی این فیلم مستثنی بود.
تاریکی غالب بر فیلم از همون ابتدا محیط رو اشغال میکنه و شاید تا سکانس آخر یک سیر صعودی رو پشت سر میگذاره. پیشنهاد میکنم اگر اهل هنر هستید این فیلم رو ببینید و از این غم نامه لذت ببرید.
علی رغم تعریف دوستان از این اثر و بااحترام به اساتید اهل هنروشعور ( که در صورت مشاهده کامنت منفی با حمله گاز انبری طرف مقابل را به فردی بیسواد و بیشعور قلمداد می کنن و پیشنهاد دیدن فیلم هایی نظیراخراجی ها و ۵۰ کیلو آلبالو رو میدن ) از فیلم خروجی تاثیرگذاری نگرفتم.
نقدهای مرتبط با فیلمم خوندم اما اون چیزی که در نقدها ذکر شده با اون چه که در قاب دوربین به نمایش گذاشته شده انطباق نداره.
مفاهیمی که دوستان در بابش سخن میگن باید در دل فیلم دربیاد.
شخصیت پردازی درست باعث میشه همذات پنداری کنی با شخصیت ها و داستان فیلم.چیزی که در فیلم Persona هم اتفاق نیفتاده بود.
خطر اسپویل!
.
.
در یادداشتی از یک منتقد خوندم که : <شخصیت خواهربزرگ یعنی استر دچار یک بیماری ارثی و لاعلاج از پدر است! > از دوستان خواهش میکنم اگه دیالوگ و یا سکانسی که مبین جمله بالا هستش رو درون فیلم دیدن با دادن نشانی ومختصاتش بنده رو هم روشن کنن.
در ادامه فرمودن : < استر و آنا در شهری عجیب و غریب توقف چند روزه ای میکنند!! > خوشحال میشم بدونم چه چیزه شهر عجیب و غریب بوده؟؟
دوست داشتن و علاقه استر به خواهرش آنا کجای فیلم دراومده و باورپذیر کرده این حسو؟بطوریکه حتی خواهرکوچکیکش هم این دوست داشتنو باور نکرده.( اگه این فکر و احساس آنا اشتباهه و ما باید درک کنیمش یه جایی از فیلم باید نشون داده میشد )تو دیالوگ هایی که بین شون حاکمه نقل میشه که :
استر : من دوست دارم...
آنا : تو همیشه از دوست داشتن خیلی حرف میزنی.تو از من متنفری ، همانطور که از خودت متنفری!
حتی به استناد دیالوگ های بعدی آنا حرف خواهرشو قبول نداره.
اگه اسم کارگردان ناشناخته ای پای فیلم بود آیا بازم دوستان از اون به عنوان ابرشاهکار یاد میکردن؟