مرد ميانسالى ، « ريچارد شرمن » ( يوئل ) كه همسايهاى پرىرو ( مونرو ) دارد ، با رفتن همسر و فرزندش به تعطيلات دچار « خارش » مىشود ...
مرد ميانسالى ، « ريچارد شرمن » ( يوئل ) كه همسايهاى پرىرو ( مونرو ) دارد ، با رفتن همسر و فرزندش به تعطيلات دچار « خارش » مىشود ...
6.8
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
نقد فیلم
متاسفانه خارش هفت ساله فیلم خوبی نیست و اصلا نشانی از کمدی های سرحال استاد وایلدر ندارد بلکه خسته کننده است شاید بیشتر جذابیت و بازی خوب مونرو است که فیلم را می چرخاند چرا که شوخی های کلامی اکثر اوقات در نیامده است و فیلم موقعیت کمدی هم نمی توان خلق کند.
مقدمه فیلم بسیار طولانی است و تقریبا سی دقیقه طول می کشد که فیلم شروع شود و در این سی دقیقه بیشتر حرف های تکراری زده می شود.
فیلم داستان پیچیده ای ندارد بلکه بسیار ساده و روان و سطحی پیش می رود به این دلیل کمی خسته کننده و قابل پیش بینی است.ما با مردی روبرو هستیم که دچار بدبینی و خوش بینی بدخیم است و مدام به همین دلیل تخیلات بسیار درباره ی آینده می کند این خصیصه شرمن تا حدی درآمده اما فیلم از این برای خلق موقعیت کمدی خنده دار موثر زیاد سود نمی جوید و شخصیت هم تا پایان بی تحول باقی می ماند.وایلدر می توانست از این شخصیت خاص خود بیشتر استفاده کند که نکرده است و بسیار معمولی فیلم پیش می رود.فیلم از این خصیصه نه بحران می سازد نه با آن شوخی می کند.
و آخر فیلم هم به نظر من بد تموم میشه چند تا حرف اخلاقی زده میشه و شرمن به مسافرت می رود که به خانواده خود ملحق شود.
شاهکاری از بیلی وایلدر کبیر .
وایلدر بازی مهشری از بازیگرانش گرفته . فیلمی سر شار از ایده های ناب با فیلمنامه ای خوب و شاد که در دستان توانمند وایلدر به کمدی زیبایی تبدیل شده . دو شخصیت فیلم در تضاد قرار دارند مرلین مونرو شخصیتی بی خیال خوشگذران و بی تعهد و اولین کیز آدمی منفعل تر سو و محافظه کار .
فیلم خیلی خوبی بود.کمدی جالبی داشت.مرلین مونرو هم که دیگه هیچی...
جزو درخشانهای وایلدر نیست...اما لحطات به یاد ماندنی و جدابی دارد...به خصوص مونرو که یکی از بازیهای دلچسبش را ارائه میدهد...هر اثر وایلدر حتی آثار نه چندان درخشانش تجربه دیدنی است چرا که استاد همواره با دقت و طرافت بسیاری فیلمنامه هایش را شکل میداده است...خیالپردازیهای تام ایول هنوز هم جداب است و البته یکی از ماندگارترین سکانس های آثار استاد همان صحنه قرار گرفتن مونرو روی دریچه مترو در این فیلم است که مجسمه ایی غول پیکر هم از آن ساخته شده است...اروتیسم معصومانه که میگویند همین است در مقایسه با روزگار ما ...
بدونِ شک در زمره ی آثار برجسته ی بیلی وایلدر قرار نمی گیره؛ اما من به شخصه علاقه ویژه ای به این فیلم دارم و از اتمسفر حاکم بر فیلم، انرژی می گیرم(شاید به خاطر حضور مرلین مونرو D:)...
از طرفی، فک می کنم با بهترین بازی مرلین مونرو مواجه ایم
زير نويسش هماهنگ نيست اگه ميشه بررسي كنيد
فیلم خیلی ساختارشکنانه بود
توسال۱۹۵۵واین قدر لختی...
به نظر من قشنگترین فیلم مرلین مونرو همین فیلمشه هر بار نگاه میکنم لذت میبرم البته بازی تام ایول هم فوق العادست