باکستر در شرکت بیمهٔ بسیار بزرگی کارمند جزء است. او مجرد است و در آپارتمانی به تنهایی زندگی میکند. بعضی از مدیران میانی شرکت برای این که ساعتی با معشوقهٔ خود خلوت کنند از آپارتمان باکستر استفاده میکنند. باکستر مردی شریف و خجالتی است و هیچ دوست یا معشوقهای ندارد اما عاشق دختر جوانی به نام فرن است...
باکستر در شرکت بیمهٔ بسیار بزرگی کارمند جزء است. او مجرد است و در آپارتمانی به تنهایی زندگی میکند. بعضی از مدیران میانی شرکت برای این که ساعتی با معشوقهٔ خود خلوت کنند از آپارتمان باکستر استفاده میکنند. باکستر مردی شریف و خجالتی است و هیچ دوست یا معشوقهای ندارد اما عاشق دختر جوانی به نام فرن است...
تمام ژانر های مربوط به این اثر:
تمام ژانر های مربوط به این اثر:
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
اپارتمان : چهار دیواری ابدی که درد شیرین در آن جاری ست ...
- همیشه نمیتونی هر چیزی رو که میخوای تو زندگی بدست بیاری !
- من این استعداد رو دارم که عاشق یه ادم اشتباهی بشم، در یه جای اشتباه و یه زمان اشتباه !
اپارتمان همانند دو روی سکه که یک طرفش شادی و طرف دیگرش غم ست پیاپی چرخ میخورد و شما را در عین واحد خوشحال و هم ناراحت میکند، در یک آن میخندید اما سریع اتفاقی رقم میخورد که با خودتان میگویید :
ببخشید نباید میخندیدم !
اپارتمان که بی برو برگشت نمونه ای اعجاب آور از سینمای حقیقی کمدی، کلاسیک و رمانتیک است جز اخرین فیلم های سیاه و سفیدی ست که اسکار را چندبار لمس کرده، قصه اش هم مانند تصویرش است !
هر چیزی که بخواهید اینجا هست، در یک اتاقش خنده است و درست در همان اتاق دری رو به اتاق گریه باز میشود !
دیالوگ هایی دارد که پس از شنیدن سر به پایین می اندازید و افسوس میخورید :
- تو نمی تونی الان بری. دكتر گفت ۴۸ ساعت طول می كشه تا اون مواد از بدنت خارج بشه
- چقدر طول می كشه تا خاطراتت با یه نفر دیگه از بدنت خارج بشه؟!
وایلدر به جز تحسین جای هیچ حرفی نگذاشته و بازهم ثابت کرد که برای خلق یک شاهکار احتیاجی به فرمول های پیچیده ساختاری نیست ! تنها یک فیلم نامه قوی ! که اگر ان را بنویسید ۸۰ درصد فیلم را ساخته اید!
این نظریه معروف خودش بود ...
نماها و لانگ شات هایی که وایلدر از محل زندگی بکستر گرفته بود استادانه و به زیبایی انزوای این کاراکتر را بدون بکار بردن کلمات منتقل میکرد
بازی تو دل برو بکستر (جک لمون) که جز لذت و شیرینی های فیلم بشمار میرود بسیار صمیمی بود و یکه تازی میکرد، رول یک فرد تنها و زیر خط قدرت را به طرز شگرفی درجامعه سرمایه داری ایفا کرد، بکستری که اخر سر ابرقهرمان گونه کلید توالت ویژه ی همین غول های قدرت را جلویشان انداخت و کلید دلش را پس گرفت
اگر وقت کردید حتمن سری به اپارتمان بیلی وایلدر بزنید،مطمئنن مثل خانه خودتان، کنج دنج و عجیبی ست، میزبان فراموش نشدنی برایتانخواهد بود ...
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
http://۸pic.ir/images/۳xcb۷tth۷jmrvhndy۱lz.jpg
اصلا فیلم بدی نیست بلکه بسیار محکم و با دقت ساخته شده است اما مثل اغلب و یا حتی همه ی فیلم های وایلدر ناظر بر برون شخصیت هاست و به درون آن ها سعی نمی کند نفوذ کند. به نظرم فیلم پیچیدگی که نیازمند یک فیلم ماندگار است رو نداره و خیلی ساده و البته شیرین است و کمدی فیلم هم خوب از کار در آمده است.
فیلمنامه خوب نوشته شده و فضای حاکم بر فیلم دقیق در آمده است و تحولات شخصیت ها هم دفعی نیست و تقریبا فیلمه کاملی است. اما به نظرم فیلم داره روز به روز کهنه میشه و برای چندبار دیدن دیگه مفید نیست و چیزی برای بار دوم نداره که بهت بده و در نظر کهنه میشه. فکر می کنم علتش همان سطحی بودن و برونی بودن فیلم است که زیاد موشکاف و عمیق در شخصیت ها نیست و به این دلیل با یک بار دیدن فیلم خودش را تخلیه می کند.
الان که این کامنت رو میذارم،تازه دیدن این شاهکار به تمام معنا رو تموم کردم
چشمام از پایان زیبا و دوست داشتنیش خیس شده
روحت شاد وایلر عزیز
چطور تونست فیلم نامه ای با این چفت و بست رو بنویسه؟؟!!
بازی های شگفت انگیز و وجد آور به همراه یه داستان جون دار که عالی پرداخته شده
یکی از دیالوگ های محشر این فیلم:
"واسه یه مدتی،خودتو گول میزنی که با یه مرد مجرد رفیقی
ولی یه روز اون به ساعتش نگاه میکنه و میپرسه که آیا رو صورتش رد رژ لب مونده و یهو میپره بیرون که به قطار ۷:۱۴ White Pains برسه
بنابراین خودتو مرتب میکنی،یه قهوه فوری میخوری،واسه خودت میشینی و فکر میکنی
و تمامش به نطرت حال بهم زن میاد...."
یکی ازبهترین فیلمهایی که هرکس توعمرش میتونه ببینه وروش تاثیربذاره
مگه بهتر از اینم داریم ؟ به Eternal sunshine of the spotless mind قسم که نداریم ! از ۱۹۶۰ تا حالا آدما دارن این فیلمو میبینن و میمیرن و نسل بعدیشونم میبینه و میمیره و این چرخه هنوز ادامه داره ، همین خود ما که دیدیم و کماکان داریم میبینیم ، یه روزی میمیریم ولی آپارتمانِ بیلی وایلدر هنوز زندست و تا ابد زنده میمونه .
آپارتمان بیلی وایلدر هنوز هم فیلم تازه ای هست
آپارتمان دغدغه ی ژانر ندارد بستر فیلمنامه ی آپارتمان در نگاه اول تلفیقی است از رمانس و رگه هایی از کمدی موقعیت و کلامی،کارگردانی بیلی وایلدر نقش عمده ای در تاثیر داستان فیلم دارد فقط کافیه به میزانس های استادانه در آپارتمان یا محل کار باکستر نگاه کنیم.
نماهایی که از شخصیت اول فیلم در مواجهه با روسایش می بینیم بر حقارت و از بین رفتن شرف انسانیش تاکید می کند و بیشتر نماهایی که در آپارتمان باکستر از جک لمون مشاهده می کنیم در نمایی متوسط یا لانگ شات که تاکید بسزا بر تنهایی این آدم است و پس از حضور فرن در این آپارتمان شاهد کلوزآپ هایی محشر از صورت لمون و شرلی مک لین هستیم.
هدایت بازیگرا توسط بیلی وایلدر به همدلی بیننده با شخصیت ها کمک کرده است.جک لمون در صحنه هایی که حضور داره همه چیز رو تحت کنترل هنرنمایی خود قرار داده شرلی مک لین زوج کاملا خوبی با جک لمون هست.
طراحی صحنه فیلم فوق العاده است و تقابل فضای سرد و خاموش آپارتمان باکستر رو با فضای شلوغ و پر رفت و آمد اداره ی بیمه به خوبی نمایان می سازد.
آپارتمان یک کمدی تمام عیار است نه از جهت به کارگیری المان های آشنا و بسیار استفاده شده این ژانر بلکه به خاطره بی نقص بودن شخصیت باکستر.
در آپارتمان همه چیز واقعی است و آنچه که این واقعیت رو برای ما رنگ طنز می بخشد موقعیت های خاصی هست که در فیلمنامه ی شاهکار فیلم وجود دارد.آپارتمان سعی نمی کند به زور شوخی های کلامی صرف یا فرمالیسم طنزپردازانه و یا موقعیت های فانتزی از بیننده خنده بگیرد.سادگی باکستر رد هم نمیشه به حماقت تعبیر کرد چون شیوه ی روایت داستان جوری است که دیگران احمق جلوه می کنند.
در کل آپارتمان فیلمی هست که از نظر ارزش سینمایی هیچی کم نداره شخصیت پردازی درست،میزانسن و دکوپاژ درست،فیلمبرداری،تدوین و موسیقی عالی و همینطور بازی فوق العاده بازیگرا و .....
امتیاز ۹.۸/۱۰
فیلم واقعا از هر لحاظ بی نقص بود!
قدرت سینمای کلاسیک یعنی همین واقعا فیلم به قدری خوب بود که تا چند روز تو فکر فیلم نامه نویسی قویش بودم! باید دست وایلدر رو بوسید برای این فیلم (حیف دیگه نیست...)
چقد خوبه تو زمونه ای که تمام فیلم های کمدی شوخی های جنسیتیه و به ندرت فیلمی ساخته میشه کهتعاریف کمدی درش رعایت بشه تو دوباره یه سر به آرشیوت بزنی و آپارتمان و امثال آپارتمان رو ببینی، فیلمی که تلخ ترین حقایق جامعه رو جوری زیر پوستی بهتون لای خنده هاتون میفهمونه که شاید اگه صرف سرگرمی فیلم رو ببینید اصلن متوجهش هم نشید.
شاید فیلمهای استاد وایلدر شاهکار نباشند اما همیشه ازشون به نیکی یاد میشه و خوشحالم تمام فیلمهای این کارگردان رو دیدم.