« كارآگاه جيم مكليود » پس از دستگيرى « كارل اشنايدر » كه سقط جنينهاى غير قانونى انجام میداده، در راه بردنش به بازداشتگاه ، حسابى او را كتك میزند. « ستوان ماناگن » تصميم میگيرد تا ماجرا را پیگيرى كند و متوجه میشود كه همسر « مك ليود » ، « مرى » ، سالها پيش توسط همين « اشنايدر » سقط جنين كرده است...
« كارآگاه جيم مكليود » پس از دستگيرى « كارل اشنايدر » كه سقط جنينهاى غير قانونى انجام میداده، در راه بردنش به بازداشتگاه ، حسابى او را كتك میزند. « ستوان ماناگن » تصميم میگيرد تا ماجرا را پیگيرى كند و متوجه میشود كه همسر « مك ليود » ، « مرى » ، سالها پيش توسط همين « اشنايدر » سقط جنين كرده است...
7.4
دیدگاه کاربران
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
نقد فیلم
فیلم بسیار خوبیست.
ساخت این نوع فیلم ها بسیار کار سختیست اما وایلر تمام و کمال از پسش بر آمده و یک اثر هنری فوق العاده خلق کرده است.فیلم داستان کار گاه ساختار فیلم نامه ی بسیار عجیبی دارد که وقتی مثل پازل کنا رهم قرار داده شود با معنی می شود.
داستان به خوبی به درون شخصیت ها نفوذ می کند و با نفوذ به درون یک شخصیت کانالی می زند که به درون شخصیتی دیگر نفوذ کند و آن را از درون فرو بپاشد و به خودش خودآگاهی پیدا کند.
کرک داگلاس در نقش مک کلود بازی می کند شخصیتی است با گذشته ی بدی که در مورد پدر خود داشته است و اتفاقی که برای مادرش افتاده است و این حادثه بر روی او تاثیر عمیقی گذاشته است.او خشن و سخت است و برای او انسان یا گناه کار است یا بی گناه
او دکتری رو به مدت یک سال هست که مورد تعقیب قانونی قرار داده است چرا که او را قاتل و انسانی از سنخ پدر خود می داند که می خواهد جلویش را بگیرد این تعقیب طولانی برای به دام انداختن او و این که پرده از شخصیت واقعی او بردارد در نهایت به درون خودش راه می یابد.
در آغاز این قصه به به همسر او بر می گردد و راز او را فاش می کند و به درونش نفوذ می کند.گذشته ی زنش برای او هویدا می شود و او با وجود اینکه همسر خود را خیلی دوست دارد ، او را فاحشه می خواند و از خودش طردش می کند و همسرش به او نشان می دهد که هر چه در باب پدرت گفتی رو خودت هم صادقه و تو کسی هستی که نمی توانی حتی یک اشتباه کوچک را هم ببخشی. خوب حالا تیر به خودش اصابت می کند و او را از درون فرو می پاشد چرا که حالا خودش را می شناسد.او درون بی رحم و سرد خودش را می یابد می فهمد که چه عینک سیاه و سفیدی به چهره دارد و جمله ای از خودشش در فیلم هست که فیلم را گویا می کند: من تمام زندگیم را با نفرتی که به پدرم داشتم ساختم.
آدم های قصه و لوکیشن قصه دقیق انتخاب شده چرا که در دفتر کارگاهان شما درون را کشف می کنید و کسانی که به آنجا را پیدا می کنند جزء پیرنگ فیلم می شود و تاثیر مستقیم در قصه دارند.
مسعود فراستی خیلی از این فیلم تعریف کرده
یک اثر به شدت عالی. فوق العاده است این فیلم. حیف که جز ۲۵۰ فیلم برتر نیستش!
فیلم درجه یکی ست........
بد نبود
فوقلعاده بود یکی از بهترینهای وایلر و یکی از بهترین های سینما
شاید یکی از عجیببترین شخصیتهای تاریخ سینما، کارآگاه مک لئو باشد. او همه چیز را سیاه و سفید میبیند. خاکستری دیدن در مرامش نیست. برخوردش با یک قاتل و یک دزدِ ساده، یکسان است. حتی وقتی مردِ مالباخته، رضایت میدهد که آن جوانِ دزدِ محجوب آزاد شود، جیم، رضایت نمیدهد. به قول معروف: شاه میبخشد اما شاهقلی نمیبخشد! او حتی به التماسهای دخترِ زیبای عاشقِ جوانِ دزد هم اهمیتی نمیدهد. معتقد است آخرین باری که کارِ خوب انجام داده و دلش برای دزدی سوخته و او را آزاد کرده، روز بعد همان دزد کسی را به قتل رسانده است. مک لئو این شکلی به قضایا نگاه میکند. میانهروی در کارِ او نیست. به قول خودش اهل سازش نیست و آنچنان که شایستهی یک درامِ شخصیتپردازنهی قویست، دقایقی را از زبانِ خودِ او، به بچگیهایش میرویم تا جهانبینیِ عجیبش را بیش از پیش درک کنیم؛ اینکه او حالا به این دیدگاه رسیده، ناشی از نفرتیست که از پدرش دارد. پدری که با آزار و اذیتهایش، مادرِ محبوبش را راهی تیمارستان کرده بوده. مادری که به خاطر ملایمت به خرج دادن، دیوانه شده بوده. و حالا مک لئو ابراز میکند که نمیخواهد ملایمت به خرج دهد و مانند مادرش بشود. اما سویهی دیگر ماجرا وقتیست که او یکی را خوب میپندارد؛ در این حالت، او از اینطرف بام میافتد؛ او مری، همسرش را، بدونِ در نظر گرفتنِ شخصیتِ مبهمِ آدمها در طول زندگیشان و بدونِ در نظر گرفتنِ اینکه هر انسانی میتواند هم سیاه باشد و هم سفید، یک فرشتهی به تمام معنا میداند و به همین علت است که وقتی رابطهی بین مری و دکتر اشنایدر فاش میشود، چیزی که مربوط به گذشتهی مریست، ناگهان زن را از خود میراند. او آدم صفر و صدیست که یا به تمامی یک نفر را بد میداند یا به تمامی خوب. و اینجاست که گفتم او یکی از عجیبترین شخصیتهای تاریخ سینماست با دیدگاهی خاص و ماجرا وقتی عجیبتر میشود که او نه تنها بقیه را یا سیاه میبیند یا سفید، خودش را هم اینچنین میبیند. در انتهای داستان، وقتی از طرفِ مری مورد شماتت قرار میگیرد که : (( تو کینهای هستی، تو عین پدرت هستی )) ، انگار حفرهای عظیم در خود احساس میکند که به همکارش میگوید: (( کل زندگی از پدرم متنفر بودم ولی او در وجود خودم زندگی میکرده )). او در نهایت با یک حرکتِ غیرعاقلانه که میتوان از آن به خودکشی هم تعبیر کرد، خودش را در معرضِ تیرِ یکی از دزدهای درونِ پاسگاه قرار میدهد تا بمیرد. انگار حالا که به خودشناسی رسیده، حالا که فهمیده سیاهی در وجودش لانه کرده بوده، پس بمیرد بهتر است تا زنده بماند. تصمیم نهاییِ او مبنی بر مُردن، تصمیم غریبیست. انگار تحولی در کار نیست. انگار او همان آدم است با همان دیدگاهِ صفر و صد دربارهی دیگران، تنها با این تفاوت که حالا خودش را هم جزو همان آدمهای سیاهی میبیند که مستوجب مجازات هستند.
نود در صد صحنههای فیلم در اتاقهای پاسگاه میگذرد و وایلر و نویسندگانش، با چیرهدستی، با رفت و برگشت روی آدمهای فراوانِ درونِ پاسگاه و ساختن نیمچه داستانهایی برای آنها ـ تا در کنار خط اصلی که همان ماجرای جیم باشد، کلیتی درست و حسابی شکل بگیرد ـ توانستهاند، فیلمی خلق کنند شایستهی تقدیر و جذاب. یک نیمچه نوآرِ روانشناسانه.