این فیلم یک سینمای واقعیست. فلینی زبان تصویر و مضمون سینمایی رو به خوبی می داند. تمام پیچیدگی های درون انسان مثل خیانت،انتقام ،حسادت،معصومیت،پاکی و کودکی در این فیلم با هنر فرم عجین شده است. ما به درون جولیتا ماسینا سفر میکنیم و سیرسلوک و باز پس گیری معصومیت دوران کودکی اش را از زنجیر تمایلات زشت انسانی تجربه میکنیم. او اسیر حسادت و انتقام و شهوت نمی شود به طور کلی شخصیت های فلینی هیچوقت اسیر تمایلات بدشان و یا شرایط زندگی نکبت بارشان نمیشوند زیرا انسان از نظر فلینی دارای شأنی فراتر از آن است که اسیر فقر و حسادت شود. انسان فلینی همه ی زشتی هایش را به اسارت خود در می آورد و بر آن ها حاکمیت میکند. این فیلم به سبک سوررئال ساخته شده است مثل اکثر فیلم های فلینی یعنی چیزی که شما میبینید وا قعیت ندارد اما حقیقت دارد یعنی فراتر از واقعیت واقعیت دارد و دنیای درون یک انسان را به تجربه میبینیم. در این فیلم با خیانت شوهر جولیتا،بدی های درونی او از دریا وارد ساحل زندگی او میشوند و این در آغاز در دنیای خیال برای او متجسم میشود و کم کم جای واقعیت را برای او میپوشانند. شهوت حسادت و تمام رضیلت های انسانی در کنار خانه ی او همسایه میشوند و کم کم به پشت در های خانه ی او میرسند. اما از سوی دیگر در همان دنیای خیال او معصومیت کودکی خود را میبیند که هر روز با نزدیک شدن آن قلمرو دیگر وجودش،کودکیش را دارد با تمام عفاف و پاکیش از او دور میشوند. اما او به یکباره خود را می یابد و معصومیتش را از طناب که دورش بسته شده رها میکند و آن را باز پس میگیرد و اجازه نمی دهد آن را به صلیب بکشند. رضایل دوباره به در باز میگردند و جولیتا اجازه نمی دهد خیانت شوهرش به او را هم خیانت کار کند او معصومیت خودش را حفظ میکند.
3
erfanmalaga
۹ سال پیش
به یاد فدریکو فلینی
شاعران که میروند،فصلی از کتاب زیبایی شناسی زندگی بسته میشود. سینماگران شاعر را به یاد آورید،کسانی را همچون تارکوفسکی و پاراجانیان،که اکنون نیستند و انگار چیزی،قطعه ای از زندگی را همراه خود برده اند. و اکنون با غیاب فدریکو فلینی باز از آن کتاب چیزی کاسته میشود. فلینی از جمله ی درون نگرترین سینماگران بود،اما خاطراتش را در هیئت‌هایی سخت متنوع جلوه می داد،و سرزمینش ایتالیا را در چندگانگی اش آینه ی تمام نمای جهان می نمود.زامپانو در جاده،مارچلو روبینی در زندگی شیرین،کابیریا در شبهای کابیریا،گیدو آنسلمی در هشت و نیم،و همچنین کازانووا و پسربچه های امارکورد با یکدیگر تفاوتهای بسیار دارند،اما انگار همگی جلوه ای از درون خود فیلمساز نیز هستند.بدین گونه برای فلینی جزء از کل جدا نبود: زندگی اهالی دهکده ای که هرچند یک بار به انتظار گذر کشتی افسانه ای میمانند،یا رویاهای مرد میانسالی که در جستجوی عشقهای از دست رفته ی جوانی است،هر یک به شکلی برای فلینی شاعر به مثابه سفری است بی پایان و آمیخته با تخیلی شاعرانه که همچون گردش قطار کودکی از خاطره ای به خاطره ی دیگر باز میگردد. به واقع همهی آثارش ابعاد نمادین سفرهای درونی اویند، جستجویی همیشه نو. فلینی از فلینی به فلینی سفر میکند و در هر یک از فیلمهایش گوشه ای از فردیت خود را نشانمان میدهد.او زمانی در مصاحبه ای گفت: فیلم ساختن برای من یک حرفه نیست،بلکه شیوه ای است برای خود تحقق یافتگی و معنی دادن به زندگیم. و در سراسر سفر معنوی او به سرزمین رویاها،هر بار به گونه ای نوای شیپور سیرک زندگی در خاطره مان طنین می افکند. پس اکنون،در غیابش نیز آنچه می‌شنویم آوای اندوهبار ناقوسهای عزا نیست.این نوای سرخوشانه ی شیپور سیرک است،که همراه با آمیزه ای از تمامی موسیقی هایی که نینوروتا برای آثارش ساخت،خبر از جاودانگی سینمای فدریکو فلینی می دهد.
6.3
دیدگاه کاربران
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
این فیلم یک سینمای واقعیست. فلینی زبان تصویر و مضمون سینمایی رو به خوبی می داند.
تمام پیچیدگی های درون انسان مثل خیانت،انتقام ،حسادت،معصومیت،پاکی و کودکی در این فیلم با هنر فرم عجین شده است. ما به درون جولیتا ماسینا سفر میکنیم و سیرسلوک و باز پس گیری معصومیت دوران کودکی اش را از زنجیر تمایلات زشت انسانی تجربه میکنیم.
او اسیر حسادت و انتقام و شهوت نمی شود به طور کلی شخصیت های فلینی هیچوقت اسیر تمایلات بدشان و یا شرایط زندگی نکبت بارشان نمیشوند زیرا انسان از نظر فلینی دارای شأنی فراتر از آن است که اسیر فقر و حسادت شود.
انسان فلینی همه ی زشتی هایش را به اسارت خود در می آورد و بر آن ها حاکمیت میکند.
این فیلم به سبک سوررئال ساخته شده است مثل اکثر فیلم های فلینی یعنی چیزی که شما میبینید وا قعیت ندارد اما حقیقت دارد یعنی فراتر از واقعیت واقعیت دارد و دنیای درون یک انسان را به تجربه میبینیم.
در این فیلم با خیانت شوهر جولیتا،بدی های درونی او از دریا وارد ساحل زندگی او میشوند و این در آغاز در دنیای خیال برای او متجسم میشود و کم کم جای واقعیت را برای او میپوشانند. شهوت حسادت و تمام رضیلت های انسانی در کنار خانه ی او همسایه میشوند و کم کم به پشت در های خانه ی او میرسند.
اما از سوی دیگر در همان دنیای خیال او معصومیت کودکی خود را میبیند که هر روز با نزدیک شدن آن قلمرو دیگر وجودش،کودکیش را دارد با تمام عفاف و پاکیش از او دور میشوند.
اما او به یکباره خود را می یابد و معصومیتش را از طناب که دورش بسته شده رها میکند و آن را باز پس میگیرد و اجازه نمی دهد آن را به صلیب بکشند.
رضایل دوباره به در باز میگردند و جولیتا اجازه نمی دهد خیانت شوهرش به او را هم خیانت کار کند او معصومیت خودش را حفظ میکند.
به یاد فدریکو فلینی
شاعران که میروند،فصلی از کتاب زیبایی شناسی زندگی بسته میشود. سینماگران شاعر را به یاد آورید،کسانی را همچون تارکوفسکی و پاراجانیان،که اکنون نیستند و انگار چیزی،قطعه ای از زندگی را همراه خود برده اند. و اکنون با غیاب فدریکو فلینی باز از آن کتاب چیزی کاسته میشود. فلینی از جمله ی درون نگرترین سینماگران بود،اما خاطراتش را در هیئت‌هایی سخت متنوع جلوه می داد،و سرزمینش ایتالیا را در چندگانگی اش آینه ی تمام نمای جهان می نمود.زامپانو در جاده،مارچلو روبینی در زندگی شیرین،کابیریا در شبهای کابیریا،گیدو آنسلمی در هشت و نیم،و همچنین کازانووا و پسربچه های امارکورد با یکدیگر تفاوتهای بسیار دارند،اما انگار همگی جلوه ای از درون خود فیلمساز نیز هستند.بدین گونه برای فلینی جزء از کل جدا نبود: زندگی اهالی دهکده ای که هرچند یک بار به انتظار گذر کشتی افسانه ای میمانند،یا رویاهای مرد میانسالی که در جستجوی عشقهای از دست رفته ی جوانی است،هر یک به شکلی برای فلینی شاعر به مثابه سفری است بی پایان و آمیخته با تخیلی شاعرانه که همچون گردش قطار کودکی از خاطره ای به خاطره ی دیگر باز میگردد. به واقع همهی آثارش ابعاد نمادین سفرهای درونی اویند، جستجویی همیشه نو. فلینی از فلینی به فلینی سفر میکند و در هر یک از فیلمهایش گوشه ای از فردیت خود را نشانمان میدهد.او زمانی در مصاحبه ای گفت: فیلم ساختن برای من یک حرفه نیست،بلکه شیوه ای است برای خود تحقق یافتگی و معنی دادن به زندگیم. و در سراسر سفر معنوی او به سرزمین رویاها،هر بار به گونه ای نوای شیپور سیرک زندگی در خاطره مان طنین می افکند.
پس اکنون،در غیابش نیز آنچه می‌شنویم آوای اندوهبار ناقوسهای عزا نیست.این نوای سرخوشانه ی شیپور سیرک است،که همراه با آمیزه ای از تمامی موسیقی هایی که نینوروتا برای آثارش ساخت،خبر از جاودانگی سینمای فدریکو فلینی می دهد.
رامین جهانبگلو
کتاب:مدرن ها
نشر:مرکز.