"دان پدرو" دوست "لئوناتو" فرماندار مسینا پس از مبارزه با بردار سرکشش "دان جان" به دیدن او می رود.دو تن از افسرانش به نامهای "بندیک" و "کلودیو" او را همراهی می کنند.پس از رسیدن به مسینا "کلودیو" عاشق دختر "لئوناتو" می شود و...
"دان پدرو" دوست "لئوناتو" فرماندار مسینا پس از مبارزه با بردار سرکشش "دان جان" به دیدن او می رود.دو تن از افسرانش به نامهای "بندیک" و "کلودیو" او را همراهی می کنند.پس از رسیدن به مسینا "کلودیو" عاشق دختر "لئوناتو" می شود و...
من نمیدونم فاز اینا از ساختن فیلمای سیاه و سفید چیه
3
nima_1408
۱۰ سال پیش
توی فوق العاده بودن نمایشنامه ی شکسپیر شکی نیست ولی با همون لحن و چند تا تغییر کوچیک آوردن ش توی فضای مدرن اصلا جالب نشده. تناقص طوریه که نمیشه ارتباط برقرار کرد. در هر صورت ویدون روی علاقه اومده و ساخته. کارش قابل تحسین ه.
توی اقتباس های اخیر از شکسپیر, فیلم Tempest خیلی خوب عمل کرد به اثر شکسپیر نزدیک تره و از نظر استایل خوش ساخت تر هم هست. عجیب اینه که همه ی هموطن ها اون فیلم رو مضخرف خطاب کردن, وای بر من وای بر من...
2
esimesi18
۱۰ سال پیش
این توضیحاتی که نوشته مربوص میشه به Much Ado About Nothing ۱۹۹۳ اینم داستانش شبیه اونه ولی اون نیست
1
ghatezadeh.ahmad
۹ سال پیش
«هیاهوی بسیار برای هیچ» در اصل درباره ی نقش آفرینی هاست زیرا ودون از افزودن جلوه های کارگردانی خود داری می کند. سبک کار کلاسیک است، با مدیوم شات های زیاد و برداشت های طولانی. لحظات مختلفی که تکنلوژی امروزی وارد گود می شوند (مانند تصویری که داگ بری از توقیف دان جان می گیرد) به نظر تا حدی نامطلوب می آیند زیرا این کار جایگزین اثری است که چند دهه قبل ساخته شده بود. ایده ی بی زمانی به ذهن می رسد. تغییر خوشایندی است که در یک سالن نمایش بنشینیم و چیزهایی مانند نقش آفرینی، دیالوگ و احساسات انسانی را تجربه کنیم بی آنکه نگران این باشیم که هر لحظه ممکن است چیزی منفجر شود. منتقد:جیمز برادینلی در پاسخ به سوال دوستانی که دنبال دلیل برای سیاه و سفید ساخته شدن فیلم بودند باید عرض کنم که در کارگردانی و ساخت فیلم سبکی وجود دارد به نام سبک کلاسیک که این فیلم نیز از آن پیروی میکند و سبک کلاسیک میتونه سیاه و سفید باشه یا از رنگ های اولیه ساخت فیلم استفاده کنه که البته یکی از بهترین فیلم ها در این سبک که صامت بودن رو هم یجورایی در نظر گرفته فیلم Artistهستش
7.4
دیدگاه کاربران
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
من نمیدونم فاز اینا از ساختن فیلمای سیاه و سفید چیه
توی فوق العاده بودن نمایشنامه ی شکسپیر شکی نیست ولی با همون لحن و چند تا تغییر کوچیک آوردن ش توی فضای مدرن اصلا جالب نشده. تناقص طوریه که نمیشه ارتباط برقرار کرد. در هر صورت ویدون روی علاقه اومده و ساخته. کارش قابل تحسین ه.
توی اقتباس های اخیر از شکسپیر, فیلم Tempest خیلی خوب عمل کرد به اثر شکسپیر نزدیک تره و از نظر استایل خوش ساخت تر هم هست. عجیب اینه که همه ی هموطن ها اون فیلم رو مضخرف خطاب کردن, وای بر من وای بر من...
این توضیحاتی که نوشته مربوص میشه به Much Ado About Nothing ۱۹۹۳ اینم داستانش شبیه اونه ولی اون نیست
«هیاهوی بسیار برای هیچ» در اصل درباره ی نقش آفرینی هاست زیرا ودون از افزودن جلوه های کارگردانی خود داری می کند. سبک کار کلاسیک است، با مدیوم شات های زیاد و برداشت های طولانی. لحظات مختلفی که تکنلوژی امروزی وارد گود می شوند (مانند تصویری که داگ بری از توقیف دان جان می گیرد) به نظر تا حدی نامطلوب می آیند زیرا این کار جایگزین اثری است که چند دهه قبل ساخته شده بود. ایده ی بی زمانی به ذهن می رسد. تغییر خوشایندی است که در یک سالن نمایش بنشینیم و چیزهایی مانند نقش آفرینی، دیالوگ و احساسات انسانی را تجربه کنیم بی آنکه نگران این باشیم که هر لحظه ممکن است چیزی منفجر شود.
منتقد:جیمز برادینلی
در پاسخ به سوال دوستانی که دنبال دلیل برای سیاه و سفید ساخته شدن فیلم بودند باید عرض کنم که در کارگردانی و ساخت فیلم سبکی وجود دارد به نام سبک کلاسیک که این فیلم نیز از آن پیروی میکند و سبک کلاسیک میتونه سیاه و سفید باشه یا از رنگ های اولیه ساخت فیلم استفاده کنه که البته یکی از بهترین فیلم ها در این سبک که صامت بودن رو هم یجورایی در نظر گرفته فیلم Artistهستش
https://subscene.com/subtitles/much-ado-about-nothing-۲۰۱۲
دوستان کدومش بهتره؟! ۲۰۱۲ یا ۱۹۹۳ ؟؟؟
باهوش !! نمایشنامس ! خلاصه داستاناش یکیه !!