فیلمی خوب و قابل تامل از پسری کانادایی تنها با ۲۵ سال سن ! اینکه از سن کم شروع به فیلم سازی کنی معایب و مزیت های خاص خودش رو داره که در این فیلم به وضوح شاهدش هستیم... ایده اندازه قاب در ابتدا تو ذوق میزنه و ظاهرا بی هیچ منطق بصری و خارج از محیط فیلم به کار القا شده که در اواسط کار بنا به موقعیت رویایی شکل گرفته بهش جواب داده میشه ,به زیبایی هرچه تمام تر باز شده و تنها بعد از چند پلان دوباره به حالت اول بر میگرده... همچین ایده هایی فقط در سن پایین شکل خواهد گرفت و هرچه به عمر فیلم ساز اضافه میشه ترس از اجرای قوانین عرف های شکل گرفته در تاریخ نمایش و هنر کم و کمتر میشه... کاراکتر استیو با اجرای بی نظیر انتونی الیور پیلون در نقش یک نوجوان که به گفته همگان سوشیال پد خوانده میشه ابتدا بر اثر معرفی از سوی سازمانی در راه روی تنگ و تاریک و آب گرفته به ما معرفی میشه و ما شاهد دفاع تمام قد مادری که گویا خودش هم نورمال نیست وارد فضای فیلم میشیم... ابتدا در مسیر به خانه رفتارهای مختص به خودش رو همراه با طرز بیانی خارج از عرف جامعه میبینیم که به نظر این نوع برچسب از سوی سازمان فوق میتونه درست باشه... ولی هرچی از روند داستان میگذره میبینیم نه تنها مشکل به اون شکلی نیست که ما فکر میکنیم و رفته و رفته و با ورود کایلا به داستان به این باور میرسیم که گویا اطرافیان بیشتر از خود استیو دچار مشکل هستند.... اینکه صرفا تو تفاوت داشته باشی با محیط اطرافت دلیل بر مشکل داشتن تو نیست و همونطور که در دیالوگی مطرح میشه مسئله مهم این هست از چه زاویه ایی به داستان نگاه کنی... تمامی عکس العمل های این پسر جوابی هست که از خود جامعه نشات گرفته... اگر در ابتدا توسط پرستار مسئول به این هیولایی که معرفی میشه دقت کنیم میبینیم در بیسیم نوع رفتاری که مثلا در آسایشگاهی که باید کمک و درمان کنه به این وضعیت ممکن , به قدری بیمارگونه است که پس از خروج استیو اگر این رفتار و ادبیات رو نبینیم جای شک داره... با ورود کایلا به داستان وقتی مادر رو در کمدی بسته شده میبینیم وارد فضای جدیدی میشیم که رفته رفته به این باور میرسیم که این پسر دوست داشتنی به غیر از حساس بودن مشکل حادی نداره و صرفا به دنبال درک مختص به خودش هست و کسی که بتونه به دردهاش التیام ببخشه... اما درکنار تمام فضای بی نظیر ساخته شده فیلمساز و پرداخت استثنایی مادر و پسر , ایراداتی داره که مسلما از تجربه کم فیلمساز میاد... اینکه بخوای حس و حال رو خارج از قاب با پیوست موزیک القا کنی یعنی درام شکل گرفته جواب گویه کار نبوده... موزیک Dido اصلا رو تصویر نشسته و انگار در کنار فیلم یک پلیر در حال پخش هست که متضاد این رو در اواسط فیلم با موزیک Oasisرو شاهد هستیم... و اما به نظرم بزرگترینضعف که در فیلم نامه به چشم میخوره بی جواب موندن ما از کاراکتر کایلا هست... ما تنها شناختی که ازش داریم فقط در جمع شکل گرفته هست و خارج از این به هیچ یک از سوال ها جواب داده نمیشه که لازمه میزان سن های فوق هست... اگر ما فقط ورودش به خانه دایان و استیو رو میدیدم این لزومی نداشت ولی وقتی بین دو راهی وسط خیابون بین استیو و ابتدا دختر کوچک و به فاصله کمتر شوهر ( که به قدری بد چیده شده این برداشت رو میکنی که دختر و شوهر گویا به دستور کارگردان پشت در منتظر صدا کردن و فراخواندن برای شام هست که از نظر کارگردانی به شکل آماتورگونه ایی پرداخت شده ) قرار میدیم باید لایه هایی از این شخصیت به ما شناخته و معرفی بشه... دلیل به این شکل رفتار کایلا از کجا میاد که حتی در فاصله دو متری جواب گوی دختر خردسالش هم نیست... به چه دلیل شوهر با رفتارهای کایلا کنار اومده که گویا تنها مشکلش در کنار خانواده بودن هست و به محض خروج از خانه به مراتب بهتر و خوشحال تر میشه... نقطه اوج فیلم در خیالات و فانتزی ذهن مادر هست که به زیبایی دنیایی که گویا در دسترس هست و امکان شکل گرفتنش بسیار محتمل دیده میشه ولی... سرنوشت معنایی نداره و همه چیز فقط به انتخاب های ما بستگی داره... اگر این تصمیم دایان به خاطر خودزنی پسر گرفته شده که باعث اصلیش رفتار خود مادر هست و یا بدهی که از سوی شاکی های پرونده اول که ما شاهدش نبودیم که باعث بسته شدن مجدد قاب میشه و اینکه چه رفتاری با استیو شکل گرفته که منجر به آتش زدن کافی شاپ کرده و با بستری کردن پسر آیا خانواده شاکی از خیر قرامت گذشته که توجیهش به دلیل ضعف مالی این تصمیم از سوی مادر گرفته میشه ؟؟؟!!!! در این سن بخصوص و با شرایط استیو وقتی دایان در اون موقعیت شکل گرفته قرارش میده که به خاطر مشکلی که باعث و بانیش بوده و مدام در حال سرزنش خودش هست , میبینه طرف فقط قصد سوءاستفاده از مادر به خاطر مشکل پیش آمده رو داره... هیچ پسری که فقط اندکی اهمیت به مادر خود قائل باشه تحمل این صحنه رو نداره و عکس العمل نشون میده و با اینکه دو جانبه تحت فشار هست از سوی دسته ارازل به سرعت خودش رو جمع و جور میکنه ولی در جواب چی میگیره ؟! بدترین صحبت ها ازسوی مادر که گویا خودش هم با توجه به اوایل فیلم راغب به ارتباط با همسایه هست و فقط به دلیل حل مشکل نیست... خود مادر این موقعیت رو برای فرزند درست میکنه و با توجه به شناختی که ما به عنوان بیننده داریم بیشتر از مادر درک میکنیم... در نهایت این تصمیم فقط به خاطر خودخواهی مادر هست.... در آخر کایلا و در نهایت خود دایان هم درک میکنن و اینجاست که ما تنها ری اکشن کایلا رو میبینم که گویا تمام مدت در حال فرار از خانواده هست ولی گویا به خاطر رفتار دایان با پسر خودش در نهایت بنیان خانواده رو بر هر چیزی ارجح تر میدونه... رفتار بیمارستان که اینطور به نظر میرسه در تمامی کشورها همه گیر شده در این برهه از زمان , گویا کارکنان , دکترها و مسئول ها از نمام مریض ها بیشتر احتیاج به درمان دارند و تنها راه حل پیش پا گذاشته برای پسری احساسی که از زاویه دیگه ایی به تمام مسائل نگاه میکنه چیزی نیست جز فرار و پرش به سوی ازادی....
استیو - من و تو دایان.... این اولین چالش ما نیست ! نه ؟! دایان - نه ! استیو - منو نگاه کن ! یک گروه درست میکنیم... من و تو ! یاد میگیرم چطور خودمو کنترل کنم ! ازت مراقبت میکنم ! ازت محافظت میکنم !
بوسه ایی بر مادر....
پوستر بی نظیر فیلم که از همین از سکانس گرفته شده و در نهایت در کنار درام - ژانرBrain-F**ker رو اضافه میکنم که با پایان فیلم مدت ها سوالات با ما خواهد بود.....
22
shiva
۹ سال پیش
فیـلم به معنای واقعـی کلمه نـــــــــاببود..... همه چـیز فیـلم عالی بود، چـندتا سـکانس این فیـلم برای همیشه توی ذهـن من هـک شدند....
12
nersie.kyan
۱۰ سال پیش
بی پدر نابغه س ما تو یه دکوپاژ یه صحنه ی گفت گوی ۲ نفره موندیم اونوقت این از ۱۸ سالگی فیلم میساخته
8
nima.iranfilm
۸ سال پیش
درامی لذت بخش از کارگردانی جوان و با استعداد ، دولان ۲۵ ساله (دولان الان ۲۷ ساله هست) نکته اولی که شاید ذهن شمارو مشغول خودش کنه ابعاد فیلم هست که شاید بگید چه دلیلی داره کارگردان از همچین ابعادی برای فیلمبرداری استفاده کنه ؟ تنها جوابی که میشه داد اینه فیلمو تا آخر ببینید تا متوجه این نوع فیلمبرداری و این ابعاد بشید . فیلم مامان بنظرم یکی از بهترین آثار دولان هست ، فیلمی که زندگی سخت یک مادر و پسر رو نشون میده ، زندگی ای با فراز و نشیب های بسیار . مادر و پسری که با کمک هم مشکلاتشون رو حل میکنن گاهی از دست هم ناراحت و گاهی با هم خوشحال . دولان یک کارگردانی هست که در سینما ابتکار و خلاقیات و اشتیاق بالایی داره ، و اینها همه و همه در این فیلم گرد هم اومدند تا یک اثر بشدت دلچسب رو به مخاطب نشون بدند . دولان با این فیلم نشون داده که دیگه به پختگی لازم در سینما رسیده ، و این نوع کادر و ابعاد تصویر رو کمی در فیلم تام در مزرعه دیده بودیم اما در این فیلم اینکار بسیار خلاقانه انجام شده بود . بیشتر فیلم در ابعاد و کادر سلفی فیلمبرداری شده و اینکار شخصیت های فیلم رو به یک فضای عمودی تنگ محدود کرده ، که یکباره ترس از مکان های بسته رو القا میکنه . جا داره از فیلمبرداری عالی آندره تورپین هم حرفی بزنیم که سابقه فیلمبرداری و همکاری با دولان رو در فیلم تام در مزرعه هم داشت که واقعا کلمه عالی برای فیلمبرداری رو میشه گذاشت که بسیاری از نماها با یک نور طلایی پوشش داده میشن و ترکیب بندی ها طوری هست که در ذهن مخاطب باقی میمونه . دولان در این فیلم به لطف ادواردو نویا از موسیقی زیبا و استادانه بهره برده که بدون شک در زیبایی این فیلم نقش بسزایی داشته . بازی ها در این فیلم بسیار خوب و دیدنی انجام شده بودند ، انتخاب بازیگران به خوبی بود .
در کل دوستان یک درام بسیار زیبا هست که با احساسات شما بازی میکنه ، حتما این فیلم رو ببینید .
۹.۰ از ۱۰
8
shiva
۹ سال پیش
فیلم به معنای واقعی کلمه نـــــاببود..... همه چیز فیلم عالی بود، چندتا سکانس این فیلم برای همیشه توی ذهن من هک شدند....
7
Nima
۱۰ سال پیش
یک فیلم فوق العاده ی دیگه از Xavier Dolan جوان .این فیلم یکی از بهترین فیلم های کن ۲۰۱۴ بود.واقعا درام فوق العاده ی بود.
6
con_artistico_vivir
۹ سال پیش
خاویر دولان با ۲۶ سال سن تا الان ۳ تا فیلم نزدیک به عالی ساخته و مسلما در آینده یکی از بهترین کارگردانهای زنده دنیا میشه. فیلم برای مخاطب عام تا مقداری حوصله سر بر هست و اگر علاقه ای به سینمای جدید و ابداعات سینمایی خارج از عرف نیستید به تماشاش نشینید. بازی های فیلم عالیه. بازیگر نقش اصلی در عین حال که تجربه ی زیادی نداره بسیار درخشان ظاهر شده و کل تیم بازیگری به مدد بازیگیری خوب کارگردان از نقاط قوت فیلم محسوب میشن. فیلمنامه گیرا و برخواسته از شرایطی نزدیک به واقعیت که حس همذات پنداری رو در مخاطب ایجاد میکنه و برخورد ناب و پایان محسور کننده ی فیلم از دیگر نقاط مثبت فیلم هست. ۸ از ۱۰
5
reza.lft
۱۰ سال پیش
فیلم خوب و خوش ساختی بود و به نوعی متفاوت بود در سبک خودش چه در روایت و چه در ساختار. نکته ای که خیلی شگفت زدم کرد که کارگردان این فیلم ۲۵ سالگی این فیلم رو ساخته که جای شگفتی داره که به نظرم از این استعداد میتونیم در آینده بیشتر بشنویم البته این فیلم نقاط ضعف و قوت زیادی در کنار هم داشت ولی در کل یه اثر قابل توجه بود در نوع خودش. بازی Anne Dorval ( کسی که نقش مادر رو در فیلم بازی میکنه) بسیار خوب و دو بازیگر دیگه هم کاملا قابل قبول بود نقششون.
7.4
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
فیلمی خوب و قابل تامل از پسری کانادایی تنها با ۲۵ سال سن !
اینکه از سن کم شروع به فیلم سازی کنی معایب و مزیت های خاص خودش رو داره که در این فیلم به وضوح شاهدش هستیم... ایده اندازه قاب در ابتدا تو ذوق میزنه و ظاهرا بی هیچ منطق بصری و خارج از محیط فیلم به کار القا شده که در اواسط کار بنا به موقعیت رویایی شکل گرفته بهش جواب داده میشه ,به زیبایی هرچه تمام تر باز شده و تنها بعد از چند پلان دوباره به حالت اول بر میگرده... همچین ایده هایی فقط در سن پایین شکل خواهد گرفت و هرچه به عمر فیلم ساز اضافه میشه ترس از اجرای قوانین عرف های شکل گرفته در تاریخ نمایش و هنر کم و کمتر میشه... کاراکتر استیو با اجرای بی نظیر انتونی الیور پیلون در نقش یک نوجوان که به گفته همگان سوشیال پد خوانده میشه ابتدا بر اثر معرفی از سوی سازمانی در راه روی تنگ و تاریک و آب گرفته به ما معرفی میشه و ما شاهد دفاع تمام قد مادری که گویا خودش هم نورمال نیست وارد فضای فیلم میشیم... ابتدا در مسیر به خانه رفتارهای مختص به خودش رو همراه با طرز بیانی خارج از عرف جامعه میبینیم که به نظر این نوع برچسب از سوی سازمان فوق میتونه درست باشه... ولی هرچی از روند داستان میگذره میبینیم نه تنها مشکل به اون شکلی نیست که ما فکر میکنیم و رفته و رفته و با ورود کایلا به داستان به این باور میرسیم که گویا اطرافیان بیشتر از خود استیو دچار مشکل هستند.... اینکه صرفا تو تفاوت داشته باشی با محیط اطرافت دلیل بر مشکل داشتن تو نیست و همونطور که در دیالوگی مطرح میشه مسئله مهم این هست از چه زاویه ایی به داستان نگاه کنی... تمامی عکس العمل های این پسر جوابی هست که از خود جامعه نشات گرفته... اگر در ابتدا توسط پرستار مسئول به این هیولایی که معرفی میشه دقت کنیم میبینیم در بیسیم نوع رفتاری که مثلا در آسایشگاهی که باید کمک و درمان کنه به این وضعیت ممکن , به قدری بیمارگونه است که پس از خروج استیو اگر این رفتار و ادبیات رو نبینیم جای شک داره... با ورود کایلا به داستان وقتی مادر رو در کمدی بسته شده میبینیم وارد فضای جدیدی میشیم که رفته رفته به این باور میرسیم که این پسر دوست داشتنی به غیر از حساس بودن مشکل حادی نداره و صرفا به دنبال درک مختص به خودش هست و کسی که بتونه به دردهاش التیام ببخشه... اما درکنار تمام فضای بی نظیر ساخته شده فیلمساز و پرداخت استثنایی مادر و پسر , ایراداتی داره که مسلما از تجربه کم فیلمساز میاد... اینکه بخوای حس و حال رو خارج از قاب با پیوست موزیک القا کنی یعنی درام شکل گرفته جواب گویه کار نبوده... موزیک Dido اصلا رو تصویر نشسته و انگار در کنار فیلم یک پلیر در حال پخش هست که متضاد این رو در اواسط فیلم با موزیک Oasisرو شاهد هستیم... و اما به نظرم بزرگترینضعف که در فیلم نامه به چشم میخوره بی جواب موندن ما از کاراکتر کایلا هست... ما تنها شناختی که ازش داریم فقط در جمع شکل گرفته هست و خارج از این به هیچ یک از سوال ها جواب داده نمیشه که لازمه میزان سن های فوق هست... اگر ما فقط ورودش به خانه دایان و استیو رو میدیدم این لزومی نداشت ولی وقتی بین دو راهی وسط خیابون بین استیو و ابتدا دختر کوچک و به فاصله کمتر شوهر ( که به قدری بد چیده شده این برداشت رو میکنی که دختر و شوهر گویا به دستور کارگردان پشت در منتظر صدا کردن و فراخواندن برای شام هست که از نظر کارگردانی به شکل آماتورگونه ایی پرداخت شده ) قرار میدیم باید لایه هایی از این شخصیت به ما شناخته و معرفی بشه... دلیل به این شکل رفتار کایلا از کجا میاد که حتی در فاصله دو متری جواب گوی دختر خردسالش هم نیست... به چه دلیل شوهر با رفتارهای کایلا کنار اومده که گویا تنها مشکلش در کنار خانواده بودن هست و به محض خروج از خانه به مراتب بهتر و خوشحال تر میشه... نقطه اوج فیلم در خیالات و فانتزی ذهن مادر هست که به زیبایی دنیایی که گویا در دسترس هست و امکان شکل گرفتنش بسیار محتمل دیده میشه ولی... سرنوشت معنایی نداره و همه چیز فقط به انتخاب های ما بستگی داره... اگر این تصمیم دایان به خاطر خودزنی پسر گرفته شده که باعث اصلیش رفتار خود مادر هست و یا بدهی که از سوی شاکی های پرونده اول که ما شاهدش نبودیم که باعث بسته شدن مجدد قاب میشه و اینکه چه رفتاری با استیو شکل گرفته که منجر به آتش زدن کافی شاپ کرده و با بستری کردن پسر آیا خانواده شاکی از خیر قرامت گذشته که توجیهش به دلیل ضعف مالی این تصمیم از سوی مادر گرفته میشه ؟؟؟!!!! در این سن بخصوص و با شرایط استیو وقتی دایان در اون موقعیت شکل گرفته قرارش میده که به خاطر مشکلی که باعث و بانیش بوده و مدام در حال سرزنش خودش هست , میبینه طرف فقط قصد سوءاستفاده از مادر به خاطر مشکل پیش آمده رو داره... هیچ پسری که فقط اندکی اهمیت به مادر خود قائل باشه تحمل این صحنه رو نداره و عکس العمل نشون میده و با اینکه دو جانبه تحت فشار هست از سوی دسته ارازل به سرعت خودش رو جمع و جور میکنه ولی در جواب چی میگیره ؟! بدترین صحبت ها ازسوی مادر که گویا خودش هم با توجه به اوایل فیلم راغب به ارتباط با همسایه هست و فقط به دلیل حل مشکل نیست... خود مادر این موقعیت رو برای فرزند درست میکنه و با توجه به شناختی که ما به عنوان بیننده داریم بیشتر از مادر درک میکنیم... در نهایت این تصمیم فقط به خاطر خودخواهی مادر هست.... در آخر کایلا و در نهایت خود دایان هم درک میکنن و اینجاست که ما تنها ری اکشن کایلا رو میبینم که گویا تمام مدت در حال فرار از خانواده هست ولی گویا به خاطر رفتار دایان با پسر خودش در نهایت بنیان خانواده رو بر هر چیزی ارجح تر میدونه... رفتار بیمارستان که اینطور به نظر میرسه در تمامی کشورها همه گیر شده در این برهه از زمان , گویا کارکنان , دکترها و مسئول ها از نمام مریض ها بیشتر احتیاج به درمان دارند و تنها راه حل پیش پا گذاشته برای پسری احساسی که از زاویه دیگه ایی به تمام مسائل نگاه میکنه چیزی نیست جز فرار و پرش به سوی ازادی....
استیو - من و تو دایان.... این اولین چالش ما نیست ! نه ؟!
دایان - نه !
استیو - منو نگاه کن ! یک گروه درست میکنیم... من و تو ! یاد میگیرم چطور خودمو کنترل کنم ! ازت مراقبت میکنم ! ازت محافظت میکنم !
بوسه ایی بر مادر....
پوستر بی نظیر فیلم که از همین از سکانس گرفته شده و در نهایت در کنار درام - ژانرBrain-F**ker رو اضافه میکنم که با پایان فیلم مدت ها سوالات با ما خواهد بود.....
فیـلم به معنای واقعـی کلمه نـــــــــاببود.....
همه چـیز فیـلم عالی بود، چـندتا سـکانس این فیـلم برای همیشه توی ذهـن من هـک شدند....
بی پدر نابغه س ما تو یه دکوپاژ یه صحنه ی گفت گوی ۲ نفره موندیم اونوقت این از ۱۸ سالگی فیلم میساخته
درامی لذت بخش از کارگردانی جوان و با استعداد ، دولان ۲۵ ساله (دولان الان ۲۷ ساله هست)
نکته اولی که شاید ذهن شمارو مشغول خودش کنه ابعاد فیلم هست که شاید بگید چه دلیلی داره کارگردان از همچین ابعادی برای فیلمبرداری استفاده کنه ؟
تنها جوابی که میشه داد اینه فیلمو تا آخر ببینید تا متوجه این نوع فیلمبرداری و این ابعاد بشید .
فیلم مامان بنظرم یکی از بهترین آثار دولان هست ، فیلمی که زندگی سخت یک مادر و پسر رو نشون میده ، زندگی ای با فراز و نشیب های بسیار .
مادر و پسری که با کمک هم مشکلاتشون رو حل میکنن گاهی از دست هم ناراحت و گاهی با هم خوشحال .
دولان یک کارگردانی هست که در سینما ابتکار و خلاقیات و اشتیاق بالایی داره ، و اینها همه و همه در این فیلم گرد هم اومدند تا یک اثر بشدت دلچسب رو به مخاطب نشون بدند .
دولان با این فیلم نشون داده که دیگه به پختگی لازم در سینما رسیده ، و این نوع کادر و ابعاد تصویر رو کمی در فیلم تام در مزرعه دیده بودیم اما در این فیلم اینکار بسیار خلاقانه انجام شده بود .
بیشتر فیلم در ابعاد و کادر سلفی فیلمبرداری شده و اینکار شخصیت های فیلم رو به یک فضای عمودی تنگ محدود کرده ، که یکباره ترس از مکان های بسته رو القا میکنه .
جا داره از فیلمبرداری عالی آندره تورپین هم حرفی بزنیم که سابقه فیلمبرداری و همکاری با دولان رو در فیلم تام در مزرعه هم داشت که واقعا کلمه عالی برای فیلمبرداری رو میشه گذاشت که بسیاری از نماها با یک نور طلایی پوشش داده میشن و ترکیب بندی ها طوری هست که در ذهن مخاطب باقی میمونه .
دولان در این فیلم به لطف ادواردو نویا از موسیقی زیبا و استادانه بهره برده که بدون شک در زیبایی این فیلم نقش بسزایی داشته .
بازی ها در این فیلم بسیار خوب و دیدنی انجام شده بودند ، انتخاب بازیگران به خوبی بود .
در کل دوستان یک درام بسیار زیبا هست که با احساسات شما بازی میکنه ، حتما این فیلم رو ببینید .
۹.۰ از ۱۰
فیلم به معنای واقعی کلمه نـــــاببود.....
همه چیز فیلم عالی بود، چندتا سکانس این فیلم برای همیشه توی ذهن من هک شدند....
یک فیلم فوق العاده ی دیگه از Xavier Dolan جوان .این فیلم یکی از بهترین فیلم های کن ۲۰۱۴ بود.واقعا درام فوق العاده ی بود.
خاویر دولان با ۲۶ سال سن تا الان ۳ تا فیلم نزدیک به عالی ساخته و مسلما در آینده یکی از بهترین کارگردانهای زنده دنیا میشه. فیلم برای مخاطب عام تا مقداری حوصله سر بر هست و اگر علاقه ای به سینمای جدید و ابداعات سینمایی خارج از عرف نیستید به تماشاش نشینید. بازی های فیلم عالیه. بازیگر نقش اصلی در عین حال که تجربه ی زیادی نداره بسیار درخشان ظاهر شده و کل تیم بازیگری به مدد بازیگیری خوب کارگردان از نقاط قوت فیلم محسوب میشن. فیلمنامه گیرا و برخواسته از شرایطی نزدیک به واقعیت که حس همذات پنداری رو در مخاطب ایجاد میکنه و برخورد ناب و پایان محسور کننده ی فیلم از دیگر نقاط مثبت فیلم هست.
۸ از ۱۰
فیلم خوب و خوش ساختی بود و به نوعی متفاوت بود در سبک خودش چه در روایت و چه در ساختار.
نکته ای که خیلی شگفت زدم کرد که کارگردان این فیلم ۲۵ سالگی این فیلم رو ساخته که جای شگفتی داره که به نظرم از این استعداد میتونیم در آینده بیشتر بشنویم البته این فیلم نقاط ضعف و قوت زیادی در کنار هم داشت ولی در کل یه اثر قابل توجه بود در نوع خودش.
بازی Anne Dorval ( کسی که نقش مادر رو در فیلم بازی میکنه) بسیار خوب و دو بازیگر دیگه هم کاملا قابل قبول بود نقششون.