مادر یک پسر جوان دبیرستانی که تفریحات و سرخوشی های خطرناکی را تجربه می کند، سعی دارد تا با نوشتن نامه به همسر سابقش با غم خود و احساسات و مسئولیتش در برابر کارهای فرزندش کنار بیاید.
مادر یک پسر جوان دبیرستانی که تفریحات و سرخوشی های خطرناکی را تجربه می کند، سعی دارد تا با نوشتن نامه به همسر سابقش با غم خود و احساسات و مسئولیتش در برابر کارهای فرزندش کنار بیاید.
اثری تحسین شده و تفکر برانگیز از لین رمزی برگرفته از رمانی به نام همین فیلم اثر لیونل شرایور. این فیلم از دید یک مادر به فرزند خویش، داستان پر فراز و نشیب یک رابطه را تا زمانی که به تراژدی می انجامد روایت می کند. رمزی در مصاحبه اش در جشنواره کن در خصوص این اثر می گوید: "شما قائدتا باید فرزند خویش را درست از لحظه ی تولد دوست داشته باشید، اما اگر دوست نباشید چه؟". "کوین" روایتگر شخصیت کودکی است که از طفولیت در تلاش بوده تا به "روش خاص خود"، خویشتن را به مادرش "اوا" تحمیل کند... اما سیر شرایط به گونه ایست که این رابطه هر روز تیره تر شده و در نهایت به انتقام کوین از همه اطرافیان بجز "اوا" می انجامد.
کارگردان و گروه نمایشنامه نویسی در تلاش بوده اند تا با خلق المان های گوناگون، بیننده را به سمتی ببرند که در پایان برای شخصیت منفی فیلم، نوعی حس ترحم قائل شود. ما در طول فیلم از رفتار اوا متوجه می شویم که وی خواهان حاملگی و به دنیا آمدن کوین نبوده. از طرفی نوع برخورد وی با زندگی و تصویری که از خانه بزرگ آنها و میبینیم، نشان میدهد که خانه ای که حداقل ۴سال محل زندگی یک خانواده بوده بسیار خلوت است و بیشتر به خانه ای نوساز می ماند! این المان نشان از عدم دلبستگی "اوا" به زندگی خانوادگی با فرزندش دارد. در پایان مخاطب از خویش می پرسد که آیا مقصر تراژدی کوین است؟ یا اوا؟ سکانس در آغوش کشیدن کوین توسط مادرش اوا، اوج داستان است و روایتگر مسیر اجتناب ناپذیر یک مادر و فرزند است که به نوعی شاید بتواند پاسخ سوال مذکور را نیز بدهد.
داستان این فیلم در تلاش است که بگوید رابطه مادر و فرزند تحت هیچ شرایطی قابل فسخ نیست. در بحث روانشناسی، دانشمندانی همچون فروید برای رابطه مادر و پسر کشش عاطفی بیشتری نسبت به رابطه مادر و دختر قائل اند و همین مسئله توضیح بیشتری برای فهم بهتر داستان این قصه و عقده های احساسی کوین ارائه می کند.
تکنیک استفاده شده در این اثر در خصوص جابجایی های زمانی، گرچه قدری گیچ کننده است، اما تاثیر مطلوبی بر روند روایت سناریو داشته و بیننده را به سوی نقطه نظر فیلمساز هدایت می کند. از طرفی با وجود آنکه قصه از دیدگاه "اوا" بیان میشود، اما هسته اصلی فیلم با محوریت "کوین" به وجود آمده است؛ این تکنیک به خوبی توانسته احاسی شبه-واقعی را برای بیینده تداعی کرده و مرزهای واقعیت و سورئال را به چالش بکشد. از مهمترین نکاتی که می توان در این اثر به ان اشاره کرد، تصویربرداری فوق العاده عمیق و تدوین عالی این فیلم است که تصویر نهایی را بسیار مطلوب کرده است. جدای از همه موارد فوق، در این اثر یکی از بهترین بازی های «تیلدا سویینتون» را شاهد بودیم که کمک فوق العاده ای در انتقال احساس "یک مادر آشفته و درگیر با نابسامانی های ناخواسته" به مخاطب می کند.
مسیر تبدیل شدن "کوین" از یک کودک معصوم به یک سایکوپث با توجه به زمینه های ارثی و محیطی، با پرداختی فوق العاده و بازی های عالی نقش آوران، این اثر را به یکی از بهترین فیلم های سینما در سال ۲۰۱۱ مبدل کرده است. We Need to Talk About Kevin اثری است که مخاطب خاصّ خود را می طلبد؛ این فیلم برای بینندگانی است که به وسیله سینما در جستجوی چیزی عمیقتر از تفریح و سرگرمی هستند. امیدوارم از تماشای این اثر کم نظیر، بهره ی لازم را برده باشید.
25
Javad.M
۹ سال پیش
درمورد این فیلم جناب first_persian_grif که استاد ما محسوب میشن توضیحات ریزبینانه و منصفانه ای رو ذکر کردند که بسیار درخور توجه و ستایش بود.سپاسگزارم کوین شما رو در این فیلم به شکلی آزار میده که کاملا با مادر همذات پنداری خواهید کرد،مادری که شاید تمام این اتفاقات ناخواسته از سوی او رخ داده. دوستان علاقمند به روانشناسی بهتر از بنده میدونند که محیط و مخصوصا محیط خانواده نقش بسیار بسیار موثری در شکل گیری شخصیت فرزندان داره و بعد از اون کم کم بچه با محیط اطراف،دوستان،مردم غریبه و متعاقب اون جامعه آشنا میشه،پس اگر خانواده بستر مناسبی برای رشد بدون تثبیت در سنین مختلف فراهم کنه،بی شک فرزند دچار اختلال روحی نخواهد شد و خروجی اون یک فرد بالغ خواهد بود. منظور از رشد بدون تثبیت این هستش که درهر سنی،به نیازهای کودک باید پاسخ داده بشه،اگر نیازها با پاسخ متناسب و مناسب همراه نباشه کودک در اون سن میمونه و اصطلاحا میگیم : هنوز بچه هستش با اینکه سنش زیاده. خب قاعدتا مادری که دلبستگی مورد انتظار رو به فرزند و خانوادش نداره،حالا بدلایل مختلف از جمله آماده نبودن برای مقوله حساس مادری و... خروجی اون امثال کوین ها خواهند بود و نکته فوق العاده جالب فیلم که خود من رو سورپرایز کرد سکانس آخر فیلم بود... همونطور که دوستان اشاره کردند تدوین فیلم از جمله نقاط قوتش بود که داستان رو بسیار جذاب میکرد. نمونه این فیلم رو البته با روایتی متفاوت در *فیل* و *پلی تکنیک* شاهد بودیم،اما We Need to Talk About Kevin اثر رمزی،از زاویه ی دیگری این مشکل اجتماعی رو به ما نشان داده و دیدنش به دوستداران مقوله *روان* پیشنهاد میشه. ۸.۲ از ۱۰
3
razizadehhossein
۱۰ سال پیش
اسم این اختلال هست نافرمانی مقابله ای که البته به شخصیت ضد اجتماعی منجر میشه
3
yacshahi
۸ سال پیش
..
این فیلم مثال ساده ایست برای نشان دادن اینکه سینما هرگز نمی میرد .
میتواند یک داستان به ظاهر کهنه ی دستمالی شده ی بچگانه را دوباره جان بخشیده ، روی صفحه بیاورد .
و این معنای خلاقیت است که باعث روایت تازه از یک قصه ی کهنه ی آشنا میشود .
خود فیلم هم که متوسط نزدیک به خوب است . بازی ها حساب شده اند و کارگردانی صحنه ، دقیق و منظم .
..
3
mosanabavi1377
۱۰ سال پیش
هنر جنون سینما مادر سیاه گوجه=we need to talk about kevin
3
Eissa Maqsudi
۹ سال پیش
بازی های خیره کننده کارگردانی و تدوین عالی از بهترین نکات فیلم بود ولی کاش کمی هم از عنصر تعلیق کمک میگرفت کارگردان چون تا نیمه های فیلم یه حس سردرگمی به شدت حس میشه. یه نکته دیگه اضافه کنم فکر میکنم شخصیت پسر در این فیلم یه حس عشق پنهانی داشت نسبت به مادر خودش که اورو فقط برای خودش میخواست و تمام این ناهنجاری های که نشون میداد برای جلب توجهمادر بود.
2
arwinhaleki
۱۱ سال پیش
خیلی محشره دانشجهای رواننشناسی حتما نگاش کنن من به این فیلم امتیاز۹ میدم
2
bibi_koocholo
۹ سال پیش
فیلمش مشکل داشت بعضی جاها انگار هی متوقف می شد و دوباره بر می گشت اول. چند بار اینجوری شد دیگه بی خیالش شدم. ضمن این که تا دقیقه ۳۵ هم که دیدم اصلا جذبم نکرد و رو مخ بود دانلود نکنید!
6.7
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
اثری تحسین شده و تفکر برانگیز از لین رمزی برگرفته از رمانی به نام همین فیلم اثر لیونل شرایور. این فیلم از دید یک مادر به فرزند خویش، داستان پر فراز و نشیب یک رابطه را تا زمانی که به تراژدی می انجامد روایت می کند. رمزی در مصاحبه اش در جشنواره کن در خصوص این اثر می گوید: "شما قائدتا باید فرزند خویش را درست از لحظه ی تولد دوست داشته باشید، اما اگر دوست نباشید چه؟". "کوین" روایتگر شخصیت کودکی است که از طفولیت در تلاش بوده تا به "روش خاص خود"، خویشتن را به مادرش "اوا" تحمیل کند... اما سیر شرایط به گونه ایست که این رابطه هر روز تیره تر شده و در نهایت به انتقام کوین از همه اطرافیان بجز "اوا" می انجامد.
کارگردان و گروه نمایشنامه نویسی در تلاش بوده اند تا با خلق المان های گوناگون، بیننده را به سمتی ببرند که در پایان برای شخصیت منفی فیلم، نوعی حس ترحم قائل شود. ما در طول فیلم از رفتار اوا متوجه می شویم که وی خواهان حاملگی و به دنیا آمدن کوین نبوده. از طرفی نوع برخورد وی با زندگی و تصویری که از خانه بزرگ آنها و میبینیم، نشان میدهد که خانه ای که حداقل ۴سال محل زندگی یک خانواده بوده بسیار خلوت است و بیشتر به خانه ای نوساز می ماند! این المان نشان از عدم دلبستگی "اوا" به زندگی خانوادگی با فرزندش دارد. در پایان مخاطب از خویش می پرسد که آیا مقصر تراژدی کوین است؟ یا اوا؟ سکانس در آغوش کشیدن کوین توسط مادرش اوا، اوج داستان است و روایتگر مسیر اجتناب ناپذیر یک مادر و فرزند است که به نوعی شاید بتواند پاسخ سوال مذکور را نیز بدهد.
داستان این فیلم در تلاش است که بگوید رابطه مادر و فرزند تحت هیچ شرایطی قابل فسخ نیست. در بحث روانشناسی، دانشمندانی همچون فروید برای رابطه مادر و پسر کشش عاطفی بیشتری نسبت به رابطه مادر و دختر قائل اند و همین مسئله توضیح بیشتری برای فهم بهتر داستان این قصه و عقده های احساسی کوین ارائه می کند.
تکنیک استفاده شده در این اثر در خصوص جابجایی های زمانی، گرچه قدری گیچ کننده است، اما تاثیر مطلوبی بر روند روایت سناریو داشته و بیننده را به سوی نقطه نظر فیلمساز هدایت می کند. از طرفی با وجود آنکه قصه از دیدگاه "اوا" بیان میشود، اما هسته اصلی فیلم با محوریت "کوین" به وجود آمده است؛ این تکنیک به خوبی توانسته احاسی شبه-واقعی را برای بیینده تداعی کرده و مرزهای واقعیت و سورئال را به چالش بکشد. از مهمترین نکاتی که می توان در این اثر به ان اشاره کرد، تصویربرداری فوق العاده عمیق و تدوین عالی این فیلم است که تصویر نهایی را بسیار مطلوب کرده است. جدای از همه موارد فوق، در این اثر یکی از بهترین بازی های «تیلدا سویینتون» را شاهد بودیم که کمک فوق العاده ای در انتقال احساس "یک مادر آشفته و درگیر با نابسامانی های ناخواسته" به مخاطب می کند.
مسیر تبدیل شدن "کوین" از یک کودک معصوم به یک سایکوپث با توجه به زمینه های ارثی و محیطی، با پرداختی فوق العاده و بازی های عالی نقش آوران، این اثر را به یکی از بهترین فیلم های سینما در سال ۲۰۱۱ مبدل کرده است. We Need to Talk About Kevin اثری است که مخاطب خاصّ خود را می طلبد؛ این فیلم برای بینندگانی است که به وسیله سینما در جستجوی چیزی عمیقتر از تفریح و سرگرمی هستند. امیدوارم از تماشای این اثر کم نظیر، بهره ی لازم را برده باشید.
درمورد این فیلم جناب first_persian_grif که استاد ما محسوب میشن توضیحات ریزبینانه و منصفانه ای رو ذکر کردند که بسیار درخور توجه و ستایش بود.سپاسگزارم
کوین شما رو در این فیلم به شکلی آزار میده که کاملا با مادر همذات پنداری خواهید کرد،مادری که شاید تمام این اتفاقات ناخواسته از سوی او رخ داده.
دوستان علاقمند به روانشناسی بهتر از بنده میدونند که محیط و مخصوصا محیط خانواده نقش بسیار بسیار موثری در شکل گیری شخصیت فرزندان داره و بعد از اون کم کم بچه با محیط اطراف،دوستان،مردم غریبه و متعاقب اون جامعه آشنا میشه،پس اگر خانواده بستر مناسبی برای رشد بدون تثبیت در سنین مختلف فراهم کنه،بی شک فرزند دچار اختلال روحی نخواهد شد و خروجی اون یک فرد بالغ خواهد بود.
منظور از رشد بدون تثبیت این هستش که درهر سنی،به نیازهای کودک باید پاسخ داده بشه،اگر نیازها با پاسخ متناسب و مناسب همراه نباشه کودک در اون سن میمونه و اصطلاحا میگیم : هنوز بچه هستش با اینکه سنش زیاده.
خب قاعدتا مادری که دلبستگی مورد انتظار رو به فرزند و خانوادش نداره،حالا بدلایل مختلف از جمله آماده نبودن برای مقوله حساس مادری و... خروجی اون امثال کوین ها خواهند بود و نکته فوق العاده جالب فیلم که خود من رو سورپرایز کرد سکانس آخر فیلم بود...
همونطور که دوستان اشاره کردند تدوین فیلم از جمله نقاط قوتش بود که داستان رو بسیار جذاب میکرد.
نمونه این فیلم رو البته با روایتی متفاوت در *فیل* و *پلی تکنیک* شاهد بودیم،اما We Need to Talk About Kevin اثر رمزی،از زاویه ی دیگری این مشکل اجتماعی رو به ما نشان داده و دیدنش به دوستداران مقوله *روان* پیشنهاد میشه.
۸.۲ از ۱۰
اسم این اختلال هست نافرمانی مقابله ای که البته به شخصیت ضد اجتماعی منجر میشه
..
این فیلم مثال ساده ایست برای نشان دادن اینکه سینما هرگز نمی میرد .
میتواند یک داستان به ظاهر کهنه ی دستمالی شده ی بچگانه را دوباره جان بخشیده ، روی صفحه بیاورد .
و این معنای خلاقیت است که باعث روایت تازه از یک قصه ی کهنه ی آشنا میشود .
خود فیلم هم که متوسط نزدیک به خوب است . بازی ها حساب شده اند و کارگردانی صحنه ، دقیق و منظم .
..
هنر جنون سینما مادر سیاه گوجه=we need to talk about kevin
بازی های خیره کننده کارگردانی و تدوین عالی از بهترین نکات فیلم بود ولی کاش کمی هم از عنصر تعلیق کمک میگرفت کارگردان چون تا نیمه های فیلم یه حس سردرگمی به شدت حس میشه.
یه نکته دیگه اضافه کنم فکر میکنم شخصیت پسر در این فیلم یه حس عشق پنهانی داشت نسبت به مادر خودش که اورو فقط برای خودش میخواست و تمام این ناهنجاری های که نشون میداد برای جلب توجهمادر بود.
خیلی محشره دانشجهای رواننشناسی حتما نگاش کنن من به این فیلم امتیاز۹ میدم
فیلمش مشکل داشت بعضی جاها انگار هی متوقف می شد و دوباره بر می گشت اول. چند بار اینجوری شد دیگه بی خیالش شدم. ضمن این که تا دقیقه ۳۵ هم که دیدم اصلا جذبم نکرد و رو مخ بود دانلود نکنید!