فیلم روایتگر داستان شش زن است که از زندان گریخته‌اند و سرنوشت متفاوتی را تجربه می کنند. فرشته، مائده، الهام و نرگس هر یک به دنبال پناهگاهی برای خود هستند....
فیلم روایتگر داستان شش زن است که از زندان گریخته‌اند و سرنوشت متفاوتی را تجربه می کنند. فرشته، مائده، الهام و نرگس هر یک به دنبال پناهگاهی برای خود هستند....
من ماه قبل این فیلم رو دیدم واقعا یه شر ور به تمام معنا هست این فیلمچقدر شعار سیاسی اخه
20
mahmoudi206
۸ سال پیش
شعار زدگی خوب نیس چه ده نمکی سعار بده چه پناهی
18
milad.shamlou72
۸ سال پیش
تنها فیلم ایرانی برنده شیر طلایی ونیز
16
1
۸ سال پیش
ایا واقعا میشود نام چنین اثری را هنر نهاد؟؟!! فیلمی که تماما روی دور باطل بزرگنمایی کوچکها میچرخد..... دغدغه پناهی در این فیلم بی نظیره..یک فکر بکر که اگر در اختیار کارگردانهای بزرگ دنیا قرار بگیره و محدودیت نداشته باشه میتونه شاهکاری خلق کنه (دغدغه تحت عنوان بیرون امدن از یک زندان کوچک و اسیر شدن در زندانی بزرگتر و سیاهیهای جامعه)..اما پناهی جهانبینی ناب رو فدای شعار زدگی میکنه... اگر تلاش میکرد این سیاهی ها رو با روایات واقعی ترکیب کنه فیلمی هنری خلق میشد.. این یک اثر سورءال نیست بلکه یک اثر با شیوه روایی از واقعیاته..اما این واقعیات گاهی تنها درشت نمایی شدن و شاید برای اینکه پناهی هم فهمیده گرفتن جوایز این روزها قرابت زیادی با درشت نمایی مشکلات جامعه و غلو کردن در بیان اونها داره.. انقدر سیاهنمایی و اغراق در وضع دخترهایی که اجازه ندارند سیگار بکشند؟؟؟!! ایا پناهی اینها رو با دید صادقانه نسبت به جامعش نگاشته؟؟!! به نظرشخصی من اصلا خوب نبود..با احترام به نظر تمامی دوستان...
14
Amir Movahed
۸ سال پیش
از بهترین های تاریخ سینما ایران... اگر اکثر سینما دوستان این نوع فرم روایی رو با فیلم های عشق سگی , ۲۱ گرم و بابل شناختند , جناب پناهی در سینمای خودمون در بهترین شکل و اجرا ممکن کاملا مبنی بر خواست روایتو فیلنامه به زیبایی این اثر رو خلق کرده است... بازی های بی نظیر از تمامی نا بازیگرانی که اکثرا اولین و آخرین حضور سینمایی خودشون رو که در جای جای جشنواره های بین المللی مورد تحسین همگان قرار گرفت رو تجربه کردند... این فیلم علاوه بر معیار های بالای سینمایی که با دیدنش دلمان بر فیلمبرداری هایی از جسن خود سینما بر روی نکاتیو دلتنگ میشیم... حال و روز واقعی اون روزهای جامعه در حال پوست اندازی رو بدون ذره ایی جانب داری و قضاوت صرفا به نمایش درآورده شده توسط فیلمساز عزیزی که بنا به دلایلی این روزها خانه نشین و متاسفانه به دلیل فشارهای نا به درست بهع مسیری کشانده شده که دو اثر اخر او کاملا تبدیل به شعار شده... به هر حال از جایگاه بالا و شخصیت بزرگ آقای جعفر پناهی نمیشه به راحتی گذشت و امیدوارم به زودی فیلمی که مدت هاست در حال پروراندن ایده اش هست رو بسازه و همگان از دیدن هنر ایشون لذت ببریم... هرچند ایشون هیچوقت این اقبال رو نداشته و یا نداشتن که به غیر از چند اکران محدود در جشنواره , اکران عمومی و برخورد مستقیم با مخاطب عام رو تجربه کنند...
13
pacino1940
۸ سال پیش
تو برنامه آپارات دیدم و اصلا دوسش نداشتم...
7
keley
۸ سال پیش
اغراق و تاکید بیش از حد فیلمساز بر سیگار! فیلم را تحمیلی میکند و بیننده را پس میزند و گاهی خنده دار.(خوبیت نداره سیگار بکشی-می زاری یه سیگار بکشیم-توتونشو می ریزم تو دهنم-خاموش کن اون سیگارتو.مگه اینجا جااای..) انگار که کت را ول کرده,به دکمه چسبیده. اجرای مصنوعی بازی نابازیگران هم بعضی موارد خیلی توی ذوق می زند. مسلما بخش خانم صدرعرفایی بهنر است و به او نزدیکتر می شویم.چریک مجاهد یک دهه جا به جا شده! و چقدر حضور سربازان و نیروی انتظامی تحمیلی فیلمساز است.از هر فرصتی برای ورودشان استفاده می کند.همه جا هستند.مثل فضای امنیتی دهه شصت می ماند. تنها زن به ظاهر به سامان رسیده هم همسر شوهری پاکستانیست!مرد ایرانی در این حدود نیست. عصبانیت فیلمساز همین مشکلات فرهنگی سیاسی را کافی نمی بیند.آش را زیادی شور می کند و هضمش را سختتر. هرچه صدایی بلندتر و عصبی تر,ارتباط مشکلتر و سختتر. از نمونه فیلمهای ژورنالیستی سطحی. فیلمساز با خلط تاریخ, ثبت تاریخ می کند!
7.3
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
من ماه قبل این فیلم رو دیدم واقعا یه شر ور به تمام معنا هست این فیلمچقدر شعار سیاسی اخه
شعار زدگی خوب نیس چه ده نمکی سعار بده چه پناهی
تنها فیلم ایرانی برنده شیر طلایی ونیز
ایا واقعا میشود نام چنین اثری را هنر نهاد؟؟!!
فیلمی که تماما روی دور باطل بزرگنمایی کوچکها میچرخد.....
دغدغه پناهی در این فیلم بی نظیره..یک فکر بکر که اگر در اختیار کارگردانهای بزرگ دنیا قرار بگیره و محدودیت نداشته باشه میتونه شاهکاری خلق کنه (دغدغه تحت عنوان بیرون امدن از یک زندان کوچک و اسیر شدن در زندانی بزرگتر و سیاهیهای جامعه)..اما پناهی جهانبینی ناب رو فدای شعار زدگی میکنه...
اگر تلاش میکرد این سیاهی ها رو با روایات واقعی ترکیب کنه فیلمی هنری خلق میشد..
این یک اثر سورءال نیست بلکه یک اثر با شیوه روایی از واقعیاته..اما این واقعیات گاهی تنها درشت نمایی شدن و شاید برای اینکه پناهی هم فهمیده گرفتن جوایز این روزها قرابت زیادی با درشت نمایی مشکلات جامعه و غلو کردن در بیان اونها داره..
انقدر سیاهنمایی و اغراق در وضع دخترهایی که اجازه ندارند سیگار بکشند؟؟؟!!
ایا پناهی اینها رو با دید صادقانه نسبت به جامعش نگاشته؟؟!!
به نظرشخصی من اصلا خوب نبود..با احترام به نظر تمامی دوستان...
از بهترین های تاریخ سینما ایران... اگر اکثر سینما دوستان این نوع فرم روایی رو با فیلم های عشق سگی , ۲۱ گرم و بابل شناختند , جناب پناهی در سینمای خودمون در بهترین شکل و اجرا ممکن کاملا مبنی بر خواست روایتو فیلنامه به زیبایی این اثر رو خلق کرده است... بازی های بی نظیر از تمامی نا بازیگرانی که اکثرا اولین و آخرین حضور سینمایی خودشون رو که در جای جای جشنواره های بین المللی مورد تحسین همگان قرار گرفت رو تجربه کردند... این فیلم علاوه بر معیار های بالای سینمایی که با دیدنش دلمان بر فیلمبرداری هایی از جسن خود سینما بر روی نکاتیو دلتنگ میشیم... حال و روز واقعی اون روزهای جامعه در حال پوست اندازی رو بدون ذره ایی جانب داری و قضاوت صرفا به نمایش درآورده شده توسط فیلمساز عزیزی که بنا به دلایلی این روزها خانه نشین و متاسفانه به دلیل فشارهای نا به درست بهع مسیری کشانده شده که دو اثر اخر او کاملا تبدیل به شعار شده... به هر حال از جایگاه بالا و شخصیت بزرگ آقای جعفر پناهی نمیشه به راحتی گذشت و امیدوارم به زودی فیلمی که مدت هاست در حال پروراندن ایده اش هست رو بسازه و همگان از دیدن هنر ایشون لذت ببریم... هرچند ایشون هیچوقت این اقبال رو نداشته و یا نداشتن که به غیر از چند اکران محدود در جشنواره , اکران عمومی و برخورد مستقیم با مخاطب عام رو تجربه کنند...
تو برنامه آپارات دیدم و اصلا دوسش نداشتم...
اغراق و تاکید بیش از حد فیلمساز بر سیگار! فیلم را تحمیلی میکند و بیننده را پس میزند و گاهی خنده دار.(خوبیت نداره سیگار بکشی-می زاری یه سیگار بکشیم-توتونشو می ریزم تو دهنم-خاموش کن اون سیگارتو.مگه اینجا جااای..)
انگار که کت را ول کرده,به دکمه چسبیده.
اجرای مصنوعی بازی نابازیگران هم بعضی موارد خیلی توی ذوق می زند.
مسلما بخش خانم صدرعرفایی بهنر است و به او نزدیکتر می شویم.چریک مجاهد یک دهه جا به جا شده!
و چقدر حضور سربازان و نیروی انتظامی تحمیلی فیلمساز است.از هر فرصتی برای ورودشان استفاده می کند.همه جا هستند.مثل فضای امنیتی دهه شصت می ماند.
تنها زن به ظاهر به سامان رسیده هم همسر شوهری پاکستانیست!مرد ایرانی در این حدود نیست.
عصبانیت فیلمساز همین مشکلات فرهنگی سیاسی را کافی نمی بیند.آش را زیادی شور می کند و هضمش را سختتر.
هرچه صدایی بلندتر و عصبی تر,ارتباط مشکلتر و سختتر.
از نمونه فیلمهای ژورنالیستی سطحی.
فیلمساز با خلط تاریخ, ثبت تاریخ می کند!
یکی از بهترین فیلمهای تاریخ سینمای ایرانه