"دیوید مریل" کارگردانی در دهه ۱۹۵ هالیوود،پس از فیلمبرداری در فرانسه به خانه باز می گردد اما متوجه می شود به جرم شرکت در فعالیتهای ضد آمریکایی توسط مجلس نمایندگان مورد بازجویی قرار گرفته و تا زمانی که بیگناهی اش اثبات نشود نمی تواند کار کند و...
"دیوید مریل" کارگردانی در دهه ۱۹۵ هالیوود،پس از فیلمبرداری در فرانسه به خانه باز می گردد اما متوجه می شود به جرم شرکت در فعالیتهای ضد آمریکایی توسط مجلس نمایندگان مورد بازجویی قرار گرفته و تا زمانی که بیگناهی اش اثبات نشود نمی تواند کار کند و...
متهم به علت سوء ظن یه زمانی ، اون قدیما ، یه کم جدیدتر ، آره ، من ماهنامه سینمایی فیلم یا به قول خودمون مجله فیلم میخوندم. به اسم یادم نیست ولی یه منتقدی یا چند تا از منتقدا بودند که عنوان نقدشون رو از عناوین فیلمها انتخاب میکردند که ربط و شباهتی به موضوع فیلم مورد نقد داشت . مثلا مثل « سینما، جنگ و دیگر هیچ » که البته نام یک کتابه نه فیلم برای نقد یک فیلم جنگی و ... اون روزا تنها راه ارتباط با دنیای سینما همون خوندن مجله فیلم بود و لاغیر. این روزا زمونه عوض شده. فاصله هوس کردن تا تماشا کردن یه فیلم کمتر از بیست و چهار ساعت شده. من هم تا تونستم (هنوزم میتونم) تلافی اون دوران قحطی رو دراوردم و فیلم دیدم (هنوزم میبینم) جای فیلم خوندن. من این فیلم رو ندیدم ولی ترجمه مجله فیلمی عنوانش میشه « متهم به علت سوءظن » که یادمه یه نقد با این عنوان که ربطی به خود این فیلم نداشت خوندم. یادش به خیر.
3
maria252h
۱۰ سال پیش
آمریکا هم ریده با این دمکراسیش و ازادی بیانش!! یکی بپرسه واقعا چرا آمریکا هنوز از نظریات مارکس هراس داره؟؟؟
0
aminmalekioskouei
۱۰ سال پیش
دوستان دمکراسی همون مدینه فاضله خودمونه که وجود خارجی نداره ، جنایات آمریکا بریتانیا و حتی فرانسه در جهان فراموش نشدنی اما خداوکیلی همچین ژست میگیرن که آدم های ساده فکر میکنن اینا بچه خود خدا هستن، نبرد الجزایر گوشه ای از نسل کشی فرانسویان در الجزایر ، فیلم We Were Soldiers هم کشتار ویتنامی ها رو توسط US Marines نشون میده
5.6
دیدگاه کاربران
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
متهم به علت سوء ظن
یه زمانی ، اون قدیما ، یه کم جدیدتر ، آره ، من ماهنامه سینمایی فیلم یا به قول خودمون مجله فیلم میخوندم. به اسم یادم نیست ولی یه منتقدی یا چند تا از منتقدا بودند که عنوان نقدشون رو از عناوین فیلمها انتخاب میکردند که ربط و شباهتی به موضوع فیلم مورد نقد داشت . مثلا مثل « سینما، جنگ و دیگر هیچ » که البته نام یک کتابه نه فیلم برای نقد یک فیلم جنگی و ... اون روزا تنها راه ارتباط با دنیای سینما همون خوندن مجله فیلم بود و لاغیر. این روزا زمونه عوض شده. فاصله هوس کردن تا تماشا کردن یه فیلم کمتر از بیست و چهار ساعت شده. من هم تا تونستم (هنوزم میتونم) تلافی اون دوران قحطی رو دراوردم و فیلم دیدم (هنوزم میبینم) جای فیلم خوندن.
من این فیلم رو ندیدم ولی ترجمه مجله فیلمی عنوانش میشه « متهم به علت سوءظن » که یادمه یه نقد با این عنوان که ربطی به خود این فیلم نداشت خوندم.
یادش به خیر.
آمریکا هم ریده با این دمکراسیش و ازادی بیانش!! یکی بپرسه واقعا چرا آمریکا هنوز از نظریات مارکس هراس داره؟؟؟
دوستان دمکراسی همون مدینه فاضله خودمونه که وجود خارجی نداره ، جنایات آمریکا بریتانیا و حتی فرانسه در جهان فراموش نشدنی اما خداوکیلی همچین ژست میگیرن که آدم های ساده فکر میکنن اینا بچه خود خدا هستن، نبرد الجزایر گوشه ای از نسل کشی فرانسویان در الجزایر ، فیلم We Were Soldiers هم کشتار ویتنامی ها رو توسط US Marines نشون میده