گویا اینکه اکثر فیلم های ژانر جنگی تبدیل به شعار میشه و به درام تبدیل نمیشه مختص کشور خودمون نیست که مانند همین کار به شدت شعاری خواهد شد... از موضوع مهمی که واقعا برام سوال هست که یک فیلمساز تایوانی چطور انگیزه میهن پرستی برای آمریکا رو داره که این سبک فیلم ساختن باید یه دغدغه درونی در فیلمساز باشه که سمتش بره... اینکه بخوایم هدف فیلمساز رو فرای مرز ها و صرفا این دغدغه که جنگ خوب نیست ابدا با یکی دوتا شعار سر میز شام درنمیاد... اینکه این داستان رمان خوبی داشته به هیچ عنوان دلیل نمیشه که قابلیت تبدیل به درام رو هم داشته باشه که خود اقتباس از آثار ادبی به شدت سخت و کار هر کسی نیست... از نظر کارگردانی مثل همه کارهای انگ لی کار کاملا استاندارد بود... تدوین خوبی داشت و صحنه های فلش بک تو جنگ در قالب خاطرات فرم خوبی رو به کار داده بود... اینکه مردم قدر سربازها و رزمنده هارو نمیدونن که این همه مختص به کشور خودمون نیست یک دروغ بزرگ هست که اینجا هم مبرا نیست... که مسئول سن ادم جمع کنه و دسته جمعی بریزن سر سربازها و قهرمان های خودشون و مقایسه موقعیت با عینا میدان جنگ هم دروغی به شدت شعاری بود که توی ذوف میزد... اینکه دختر قصه ما فقط زمانی که سرباز در راه جنگ هست خواستار او هست و با این صحبت که به خاطر تو از رفتن کناره گیزی میکنم هم در نوع خودش... در شعارها یک موقعیت عجیب و خاص بود که نمونه اش رو ندیده بودیم !!! کاراکترها همه در حد تیپ میمونن و حتی یکیشون هم به شخصیت حتی نزدیک هم نمیشن... کاراکتر و انتخاب بازیگر استیو مارتین هم بزرگترین اشتباه کست بندی بود که ابدا در این قالب نیست استیو مارتین دوست داشتنی... از کریستین استوارت هم که عجیب بود این نقش فرعی خیلی بد رو قبول کنه فقط میشه گفت برای استفاده از نامش در فیلم حضور داشته که به عنوان نقش اول زن ازش یاد میشه و در تیتراژ دیده میشه مورد استفاده قرار گرفته... اینکه قهرمان هم در نقش آکساسوار در کنسرت ( دستینی چایلد که گویا از نام گروه هم فصد طعنه زنی داشته) تین ایجری قرار گرفته و چیده میشن هم خنده دار بود در نوع خودش که تا این حد بد کارگردانی شده و میزان سن شکل گرفته.... ولی از همه مهمتر این سوال هست که یک تایوانی چطور تصمیم به ساخت چنین مضمونی میره... البته این خودش گویا این هست که اگر کاری از بطن هنرمند ترشع نکنه ابدا خروجی خوب و قابل قبولی شاهد نخواهیم بود... اما در مقایسه با فیلم مشابه ضد جنگ مل گیبسون , این کار در جایگاه بالاتری قرار میگیره که حداقل در خیلی از موارد کمتر به شعور بیننده توهین میکنه... ۱۰/۴
پ.ن : جا داشت یادی هم کنم از زنده یاد رسول ملاقلی پور که به نظرم بهترین فیلمساز جنگی ما بود.. روحش شاد . یاد شهدا و قهرمان های واقعی تاریخ خودمون هم تا ابد گرامی و جاودانه باد .
0
rezaeasport
۸ سال پیش
اصلا خوب نبود
1
khaled_b1369
۸ سال پیش
فیلم قشنگ بود داستان فیلم خوب جلو میرفت کسل کننده نیست
2
radmehr.bahrami
۸ سال پیش
قشنگ بود ولی یه سوال برام پیش اومد و اونم اینه که چرا این فیلم بصورت ۳D هم اکران شد ؟ :/ اصن من سکانس خاصی رو ندیدم که جلوه یا سکانس اکشن زیادی داشته باشه که بخاین ۳D ببینین ۷.۵/۱۰
4
sadeghbagheri125
۸ سال پیش
در مزخرف بودن فیلم که شکی نیست. ولی آخه این چه کارگردانی ای بود!!!!! اونم از این کارگردان با سابقه ی حس و حساسیت، ببر خیران اژدهای پنهان و زندگی پای... آدم اگه اسم آنگ لی رو ندیده بود فکر میکرد مجید قاری زاده این فیلم رو کاگردانی کرده...
23
arashhost
۸ سال پیش
فيلم بدون محتوي. درود بر سربازان و شهداي جنگ تحميلي ايران
2
mmm13543243mmm
۸ سال پیش
من به عنوان یک بیننده عادی میگم بدرد نخور بود
7
opeth1h
۸ سال پیش
واقعاً جز ضعیف ترین فیلم های سال بود..به شدت کلیشه ای..ضعیف..کسل کننده از همه خنده دار تر سربازای امریکایی تو فیلم بودن انگار از سر صحنه آمریکن پای یونیفرم تنشون کردن و چنتا پلان تو این فیلم ازشون گرفتن،جالب اینجاست مثلاً توی جنگ عراق بودن اونم با صورتهای سفید تر از برف کارگردانی و فیلمنامه هم فاجعه ای بیش نبود ۴/۱۰
3
ahora998
۸ سال پیش
یه فیلم معمولی بود من امتیاز ۶ دادم و اگرم کسی نبینه چیزی از دست نداده .
7
zahirazimi5
۸ سال پیش
جزو بهترین فیلمهایی بود که امسال دیدم ...یه فیلم ضد جنگ که پرداخت بسیار خوبی داشت و نشون میداد سرباز ها چه فشار هایی رو متحمل میشن چه تو عراق و چه تو خونه و جامعهخودشون . هم جنبه های هنری داشت و هم پاپ کورنی بود . عجب میزانسن های دقیقی هم داشت . باز هم دست مریزاد به آنگ لی ۸ از ۱۰
0
jeyhoon44
۸ سال پیش
کسل کنندس . من که نپسندیدم
0
knaufkave
۸ سال پیش
سلام واقعا وین دیزل و کریستین استوارت هستن تو فیلم؟؟ تو اسکرین شات که نبودن اصلا وین دیزل نقشش تو سریع و خشن عالی بود و اونجا بود که خوشم اومد ازش
4
aaghaleh
۸ سال پیش
دوستان اين هنوز ترجمه نشده؟!
1
هادی خیری
۸ سال پیش
سَلام دوستانـــ . ارزش یکبار دیدن رو داره اونـــم بزورـــ . ولی در کل همون دانلود نکنید ، نبینید بهتــره .. :)
7
amir5.down
۸ سال پیش
اوه اوه کریستین استیوارت و وین دیزل....چه ترکیبی..
0
Persian_Empire13
۸ سال پیش
این همون فیلمس که ۶۰ فریم داره؟ خوبه اصلا فیلم؟
6
علیرضا زارعی
۸ سال پیش
هیچ چیزی نمیتونه مانع بشه که این فیلمو نبینم وقتی vin diesel توی فیلم بازی میکنه !!
6
elegance.ripper
۸ سال پیش
« پیاده روی طولانی بین دو نیمه بیلی لین » براساس رمانی به همین نام نوشته بن فونتاین ساخته شده است که در سال ۲۰۱۲ منتشر شد و با استقبال فراوانی از جانب علاقه مندان به کتاب و اهالی رسانه مواجه شد و جوایز فراوانی را هم نصیب خود کرد. اما آنچه که بیش از خبر اقتباس سینمایی از این رمان توجه اهالی سینما را به خود جلب کرد، تصمیم آنگ لی برای ساختن فیلم با استفاده از فرمت تصویربرداری ۱۲۰ فریم بر ثانیه بود که تصمیم غیرمنتظره ای برای یک فیلم سینمایی محسوب می شود.
داستان فیلم درباره درباره پسر ۱۹ ساله ای به نام بیلی لین ( جوئی آلوین ) و دوستانش است که پس از رشادت هایشان در یک نبرد در عراق، مورد توجه رسانه ها قرار می گیرند و متعاقباً برای بازگشتشان به ایالات متحده ترتیب جشنی باشکوه که آنان را به عنوان یک قهرمان معرفی می کند داده می شود. اما در تمام این لحظات بیلی لین خاطرات متفاوتی از عراق در ذهنش مرور می نماید؛ خاطراتی که با از دست دادن همرزمش در جنگ گره خورده و...
چنانچه « پیاده روی ... » را با فرمت تصویری مطبوع کارگردانش یعنی ۱۲۰ فریم بر ثانیه تماشا نمائید، احتمالاً تمام دقایق فیلم حس و حال متفاوتی در مقایسه با تماشای یک اثر معمولی را تجربه خواهید کرد که این روند هم تجربه نسبتاً موفقی محسوب می شود و هم معایب فراوانی دارد. از جمله مزایای تماشای اثر در رزولیشن بالا این است که شما قادر به تماشای جزئیاتی خواهید بود که قبلاً هرگز به این شکل در یک اثر سینمایی آن را مشاهده نکرده اید و همچنین تجربه نزدیک به واقعیت را حس خواهید کرد که بهرحال جالب و بدیع است. اما در طرف مقابل این موضوع سبب شده آنگ لی ملاحظاتی هم در نحوه ساخت اثر داشته باشد تا این فرمت تصویری بیش از پیش به چشم بیاید.
همین موضوع باعث شده تا « پیاده روی ... » بیشتر از اینکه اثری قصه گو و متکی بر فیلمنامه باشد، بهانه ای برای آنگ لی در جهت کنکاش در دنیایی از تکنولوژی که احتمالاً مزه آن به جای مانده از اثر موفق قبلی او یعنی « زندگی پای » بود، باشد. با اینحال نکته مهمی که در این میان مطرح می باشد این است که حتی تصمیم عجیب آنگ لی در تصویربرداری متفاوت این اثر باعث نمی شود تا مخاطب حس نزدیکی چندانی به محیط جنگ و شخصیت های داستان داشته باشد. برخلاف آنچه که ادعا شده، فیلم در لحظاتی که به سراغ جنگ می رود حس و حال تماشای مستندهای تلویزیونی را برای مخاطب به همراه دارد و نه تجربه متفاوتی که سازندگان انتظار تجربه آن توسط مخاطب را داشته اند.
بطور کل می توان گفت تکنولوژی تصویربرداری ۱۲۰ فریم بر ثانیه در اغلب دقایق فیلم کارکرد چندانی ندارد و البته نباید فراموش کرد که هسته اصلی فیلم « پیاده روی ... » بر پایه درام شکل گرفته که مشخصاً نمی تواند تجربه هیجان انگیزی در استفاده از نوآوری های تصویربرداری در سینما را در اختیار تماشاگر قرار دهد. فیلم با اینکه گاهاً تجربه نزدیک تر و هیجان انگیزتری از جنگ در اختیار مخاطب قرار می دهد، اما روی هم رفته به نظر می رسد تجربه جدید تصویربرداری آنگ لی بهتر می بود در یک اثر غیر درام به کار گرفته می شد.
فارغ از هیاهویی که فیلم بر سر تکنولوژی تصویربرداری به راه انداخته، خود فیلم نیز در بخش روایت داستان دارای ایراداتی است که بزرگترین آن عدم گسترش شخصیت های داستان است که بیشتر از یک نماد با مجموعه ای از دیالوگ های ساده و ضد جنگ پیش نرفته اند. فیلم قصد دارد تضاد درونی قهرمان داستان را به چالش بکشد و آن را با استفاده از شخصیت های مکملی که سر راه او قرار می گیرند به بلوغ برساند اما در این راه موفق نمی شود.
فیلم از طرفی می خواهد به سربازان جنگ ادای احترام داشته باشد و از سوی دیگر جنگ را محکوم نماید، برقرار کردن تعادل در به نمایش گذاشتن المان هایی که این دو مسئله را به موازات هم روایت کند و سبب ایجاد نقطه اتصالی هم به یکدیگر شود، مهمترین وظیفه کارگردان و فیلمنامه نویس می باشد که در « پیاده روی ... » این مورد خیلی موفق از آب در نیامده و پیامها پراکنده به مخاطب ارائه می شوند بطوریکه در فصل پایانی اثر مخاطب نه قهرمان داستانش را درک می کند و نه پیام ضد جنگش بر دل او می نشیند.
« پیاده روی طولانی بین دو نیمه بیلی لین » بیشتر از حیث تکنیکی اثر قابل بررسی است و به نظر می رسد که یک مورد آزمایشگاهی برای تماشای ظرفیت های تصویربرداری در فرمت جدید باشد. چنانچه این تکنولوژی ها و ۱۲۰ فریم ها را کنار بگذاریم، با اثری معمولی و در دقایقی خنثی مواجه هستیم که نه می تواند پیام ضد جنگش را به خوبی منتقل کند و نه حس میهن پرستی را. « پیاده روی... » زودتر از آنچه که انتظارش را دارد فراموش خواهد شد.
منتقد : میثم کریمی منبع: مووی مگ
22
solidsnake9069
۸ سال پیش
فیلمی تو سبک و سیاق American Sniper که البته توی گیشه شکست خورد و منتقدا هم چندان ازش خوششون نیومد تا بشه فهمید که حتی کارگردانی که دو بار برنده اسکار شده و فیلم خوبی مثل کوهستان بروکبک داره هم میتونه ناموفق باشه. در حدی که آینده کاریش به خاطر شکست تجاری این فیلم تحت الشعاع قرار میگیره.
0
aminpanjstoni
۸ سال پیش
توی imdb سرچ کنید بازیگرا اینای که نوشته نیستن
0
holms.arak
۸ سال پیش
مجموعه فیلمه که پسره چند دقیقه دیگه رو میدید که میمردن, چی بود؟
8
alfa_film2007
۸ سال پیش
یا رو از پشت سر شبیه براد پیته
9
irnetgam
۸ سال پیش
وین دیزل هر فیلمی قراره ازش پخش بشه میگه احتمال اسکار گرفتنش هست . اینم یکی از همون فیلم هاست که قبلش گفته بود ممکنه به خاطرش اسکار بگیرم نه منتقدا خوششون اومد نه تماشاچیا
19
Mamareza
۸ سال پیش
یکی از کچل های مورد علاقه من........
1
shahab.6669
۸ سال پیش
کارگردانش ang lee هست . پس حتما ارزش دیدن‌ داره . امیدوارم فیلم خوبی باشه
4
Sasan23ss
۸ سال پیش
من هک ساو ریج رو خیلی دوست داشتم.امیدوارم اینم در حد همون باشه
دیدگاه کاربران
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
گویا اینکه اکثر فیلم های ژانر جنگی تبدیل به شعار میشه و به درام تبدیل نمیشه مختص کشور خودمون نیست که مانند همین کار به شدت شعاری خواهد شد... از موضوع مهمی که واقعا برام سوال هست که یک فیلمساز تایوانی چطور انگیزه میهن پرستی برای آمریکا رو داره که این سبک فیلم ساختن باید یه دغدغه درونی در فیلمساز باشه که سمتش بره... اینکه بخوایم هدف فیلمساز رو فرای مرز ها و صرفا این دغدغه که جنگ خوب نیست ابدا با یکی دوتا شعار سر میز شام درنمیاد... اینکه این داستان رمان خوبی داشته به هیچ عنوان دلیل نمیشه که قابلیت تبدیل به درام رو هم داشته باشه که خود اقتباس از آثار ادبی به شدت سخت و کار هر کسی نیست... از نظر کارگردانی مثل همه کارهای انگ لی کار کاملا استاندارد بود... تدوین خوبی داشت و صحنه های فلش بک تو جنگ در قالب خاطرات فرم خوبی رو به کار داده بود... اینکه مردم قدر سربازها و رزمنده هارو نمیدونن که این همه مختص به کشور خودمون نیست یک دروغ بزرگ هست که اینجا هم مبرا نیست... که مسئول سن ادم جمع کنه و دسته جمعی بریزن سر سربازها و قهرمان های خودشون و مقایسه موقعیت با عینا میدان جنگ هم دروغی به شدت شعاری بود که توی ذوف میزد... اینکه دختر قصه ما فقط زمانی که سرباز در راه جنگ هست خواستار او هست و با این صحبت که به خاطر تو از رفتن کناره گیزی میکنم هم در نوع خودش... در شعارها یک موقعیت عجیب و خاص بود که نمونه اش رو ندیده بودیم !!! کاراکترها همه در حد تیپ میمونن و حتی یکیشون هم به شخصیت حتی نزدیک هم نمیشن... کاراکتر و انتخاب بازیگر استیو مارتین هم بزرگترین اشتباه کست بندی بود که ابدا در این قالب نیست استیو مارتین دوست داشتنی... از کریستین استوارت هم که عجیب بود این نقش فرعی خیلی بد رو قبول کنه فقط میشه گفت برای استفاده از نامش در فیلم حضور داشته که به عنوان نقش اول زن ازش یاد میشه و در تیتراژ دیده میشه مورد استفاده قرار گرفته... اینکه قهرمان هم در نقش آکساسوار در کنسرت ( دستینی چایلد که گویا از نام گروه هم فصد طعنه زنی داشته) تین ایجری قرار گرفته و چیده میشن هم خنده دار بود در نوع خودش که تا این حد بد کارگردانی شده و میزان سن شکل گرفته.... ولی از همه مهمتر این سوال هست که یک تایوانی چطور تصمیم به ساخت چنین مضمونی میره... البته این خودش گویا این هست که اگر کاری از بطن هنرمند ترشع نکنه ابدا خروجی خوب و قابل قبولی شاهد نخواهیم بود... اما در مقایسه با فیلم مشابه ضد جنگ مل گیبسون , این کار در جایگاه بالاتری قرار میگیره که حداقل در خیلی از موارد کمتر به شعور بیننده توهین میکنه...
۱۰/۴
پ.ن : جا داشت یادی هم کنم از زنده یاد رسول ملاقلی پور که به نظرم بهترین فیلمساز جنگی ما بود.. روحش شاد .
یاد شهدا و قهرمان های واقعی تاریخ خودمون هم تا ابد گرامی و جاودانه باد .
اصلا خوب نبود
فیلم قشنگ بود داستان فیلم خوب جلو میرفت کسل کننده نیست
قشنگ بود ولی یه سوال برام پیش اومد و اونم اینه که چرا این فیلم بصورت ۳D هم اکران شد ؟ :/
اصن من سکانس خاصی رو ندیدم که جلوه یا سکانس اکشن زیادی داشته باشه که بخاین ۳D ببینین
۷.۵/۱۰
در مزخرف بودن فیلم که شکی نیست. ولی آخه این چه کارگردانی ای بود!!!!! اونم از این کارگردان با سابقه ی حس و حساسیت، ببر خیران اژدهای پنهان و زندگی پای... آدم اگه اسم آنگ لی رو ندیده بود فکر میکرد مجید قاری زاده این فیلم رو کاگردانی کرده...
فيلم بدون محتوي. درود بر سربازان و شهداي جنگ تحميلي ايران
من به عنوان یک بیننده عادی میگم بدرد نخور بود
واقعاً جز ضعیف ترین فیلم های سال بود..به شدت کلیشه ای..ضعیف..کسل کننده
از همه خنده دار تر سربازای امریکایی تو فیلم بودن انگار از سر صحنه آمریکن پای یونیفرم تنشون کردن و چنتا پلان تو این فیلم ازشون گرفتن،جالب اینجاست مثلاً توی جنگ عراق بودن اونم با صورتهای سفید تر از برف
کارگردانی و فیلمنامه هم فاجعه ای بیش نبود
۴/۱۰
یه فیلم معمولی بود من امتیاز ۶ دادم و اگرم کسی نبینه چیزی از دست نداده .
جزو بهترین فیلمهایی بود که امسال دیدم ...یه فیلم ضد جنگ که پرداخت بسیار خوبی داشت و نشون میداد سرباز ها چه فشار هایی رو متحمل میشن چه تو عراق و چه تو خونه و جامعهخودشون . هم جنبه های هنری داشت و هم پاپ کورنی بود . عجب میزانسن های دقیقی هم داشت . باز هم دست مریزاد به آنگ لی ۸ از ۱۰
کسل کنندس . من که نپسندیدم
سلام واقعا وین دیزل و کریستین استوارت هستن تو فیلم؟؟ تو اسکرین شات که نبودن اصلا وین دیزل نقشش تو سریع و خشن عالی بود و اونجا بود که خوشم اومد ازش
دوستان اين هنوز ترجمه نشده؟!
سَلام دوستانـــ .
ارزش یکبار دیدن رو داره اونـــم بزورـــ .
ولی در کل همون دانلود نکنید ، نبینید بهتــره .. :)
اوه اوه کریستین استیوارت و وین دیزل....چه ترکیبی..
این همون فیلمس که ۶۰ فریم داره؟ خوبه اصلا فیلم؟
هیچ چیزی نمیتونه مانع بشه که این فیلمو نبینم وقتی vin diesel توی فیلم بازی میکنه !!
« پیاده روی طولانی بین دو نیمه بیلی لین » براساس رمانی به همین نام نوشته بن فونتاین ساخته شده است که در سال ۲۰۱۲ منتشر شد و با استقبال فراوانی از جانب علاقه مندان به کتاب و اهالی رسانه مواجه شد و جوایز فراوانی را هم نصیب خود کرد. اما آنچه که بیش از خبر اقتباس سینمایی از این رمان توجه اهالی سینما را به خود جلب کرد، تصمیم آنگ لی برای ساختن فیلم با استفاده از فرمت تصویربرداری ۱۲۰ فریم بر ثانیه بود که تصمیم غیرمنتظره ای برای یک فیلم سینمایی محسوب می شود.
داستان فیلم درباره درباره پسر ۱۹ ساله ای به نام بیلی لین ( جوئی آلوین ) و دوستانش است که پس از رشادت هایشان در یک نبرد در عراق، مورد توجه رسانه ها قرار می گیرند و متعاقباً برای بازگشتشان به ایالات متحده ترتیب جشنی باشکوه که آنان را به عنوان یک قهرمان معرفی می کند داده می شود. اما در تمام این لحظات بیلی لین خاطرات متفاوتی از عراق در ذهنش مرور می نماید؛ خاطراتی که با از دست دادن همرزمش در جنگ گره خورده و...
چنانچه « پیاده روی ... » را با فرمت تصویری مطبوع کارگردانش یعنی ۱۲۰ فریم بر ثانیه تماشا نمائید، احتمالاً تمام دقایق فیلم حس و حال متفاوتی در مقایسه با تماشای یک اثر معمولی را تجربه خواهید کرد که این روند هم تجربه نسبتاً موفقی محسوب می شود و هم معایب فراوانی دارد. از جمله مزایای تماشای اثر در رزولیشن بالا این است که شما قادر به تماشای جزئیاتی خواهید بود که قبلاً هرگز به این شکل در یک اثر سینمایی آن را مشاهده نکرده اید و همچنین تجربه نزدیک به واقعیت را حس خواهید کرد که بهرحال جالب و بدیع است. اما در طرف مقابل این موضوع سبب شده آنگ لی ملاحظاتی هم در نحوه ساخت اثر داشته باشد تا این فرمت تصویری بیش از پیش به چشم بیاید.
همین موضوع باعث شده تا « پیاده روی ... » بیشتر از اینکه اثری قصه گو و متکی بر فیلمنامه باشد، بهانه ای برای آنگ لی در جهت کنکاش در دنیایی از تکنولوژی که احتمالاً مزه آن به جای مانده از اثر موفق قبلی او یعنی « زندگی پای » بود، باشد. با اینحال نکته مهمی که در این میان مطرح می باشد این است که حتی تصمیم عجیب آنگ لی در تصویربرداری متفاوت این اثر باعث نمی شود تا مخاطب حس نزدیکی چندانی به محیط جنگ و شخصیت های داستان داشته باشد. برخلاف آنچه که ادعا شده، فیلم در لحظاتی که به سراغ جنگ می رود حس و حال تماشای مستندهای تلویزیونی را برای مخاطب به همراه دارد و نه تجربه متفاوتی که سازندگان انتظار تجربه آن توسط مخاطب را داشته اند.
بطور کل می توان گفت تکنولوژی تصویربرداری ۱۲۰ فریم بر ثانیه در اغلب دقایق فیلم کارکرد چندانی ندارد و البته نباید فراموش کرد که هسته اصلی فیلم « پیاده روی ... » بر پایه درام شکل گرفته که مشخصاً نمی تواند تجربه هیجان انگیزی در استفاده از نوآوری های تصویربرداری در سینما را در اختیار تماشاگر قرار دهد. فیلم با اینکه گاهاً تجربه نزدیک تر و هیجان انگیزتری از جنگ در اختیار مخاطب قرار می دهد، اما روی هم رفته به نظر می رسد تجربه جدید تصویربرداری آنگ لی بهتر می بود در یک اثر غیر درام به کار گرفته می شد.
فارغ از هیاهویی که فیلم بر سر تکنولوژی تصویربرداری به راه انداخته، خود فیلم نیز در بخش روایت داستان دارای ایراداتی است که بزرگترین آن عدم گسترش شخصیت های داستان است که بیشتر از یک نماد با مجموعه ای از دیالوگ های ساده و ضد جنگ پیش نرفته اند. فیلم قصد دارد تضاد درونی قهرمان داستان را به چالش بکشد و آن را با استفاده از شخصیت های مکملی که سر راه او قرار می گیرند به بلوغ برساند اما در این راه موفق نمی شود.
فیلم از طرفی می خواهد به سربازان جنگ ادای احترام داشته باشد و از سوی دیگر جنگ را محکوم نماید، برقرار کردن تعادل در به نمایش گذاشتن المان هایی که این دو مسئله را به موازات هم روایت کند و سبب ایجاد نقطه اتصالی هم به یکدیگر شود، مهمترین وظیفه کارگردان و فیلمنامه نویس می باشد که در « پیاده روی ... » این مورد خیلی موفق از آب در نیامده و پیامها پراکنده به مخاطب ارائه می شوند بطوریکه در فصل پایانی اثر مخاطب نه قهرمان داستانش را درک می کند و نه پیام ضد جنگش بر دل او می نشیند.
« پیاده روی طولانی بین دو نیمه بیلی لین » بیشتر از حیث تکنیکی اثر قابل بررسی است و به نظر می رسد که یک مورد آزمایشگاهی برای تماشای ظرفیت های تصویربرداری در فرمت جدید باشد. چنانچه این تکنولوژی ها و ۱۲۰ فریم ها را کنار بگذاریم، با اثری معمولی و در دقایقی خنثی مواجه هستیم که نه می تواند پیام ضد جنگش را به خوبی منتقل کند و نه حس میهن پرستی را. « پیاده روی... » زودتر از آنچه که انتظارش را دارد فراموش خواهد شد.
منتقد : میثم کریمی
منبع: مووی مگ
فیلمی تو سبک و سیاق American Sniper که البته توی گیشه شکست خورد و منتقدا هم چندان ازش خوششون نیومد تا بشه فهمید که حتی کارگردانی که دو بار برنده اسکار شده و فیلم خوبی مثل کوهستان بروکبک داره هم میتونه ناموفق باشه. در حدی که آینده کاریش به خاطر شکست تجاری این فیلم تحت الشعاع قرار میگیره.
توی imdb سرچ کنید بازیگرا اینای که نوشته نیستن
مجموعه فیلمه که پسره چند دقیقه دیگه رو میدید که میمردن, چی بود؟
یا رو از پشت سر شبیه براد پیته
وین دیزل هر فیلمی قراره ازش پخش بشه میگه احتمال اسکار گرفتنش هست . اینم یکی از همون فیلم هاست که قبلش گفته بود ممکنه به خاطرش اسکار بگیرم
نه منتقدا خوششون اومد
نه تماشاچیا
یکی از کچل های مورد علاقه من........
کارگردانش ang lee هست . پس حتما ارزش دیدن‌ داره . امیدوارم فیلم خوبی باشه
من هک ساو ریج رو خیلی دوست داشتم.امیدوارم اینم در حد همون باشه